“If we are going to become more serious” ik kijk hem schalks van onder mijn wimpers aan “than I have one request”
Hij kijkt me vragend aan.
“That if we decide to part, we will say goodbye.” T. overleed onverwacht in zijn slaap. Hoe mooi dit ook is, de keerzijde is dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. Dit zal slijten, maar nu ben ik op dat stuk nog kwetsbaar. Hij kijkt me strak aan:
“Only cowards leave without saying goodbye.”
We zijn een aantal afspraken verder.
“When do we see each other again?” Ik ben een maand weg in de zomer. Hij is aansluitend een maand weg voor zijn werk.
“September it will be.” Hem kennende betekent dit ook twee maanden geen contact. Is onze prille relatie hier wel tegen bestand? Hij stopt bij het station en draait zich naar me toe:
“And what are you up to this week?” Ik slik mijn onrust weg en kijk hem ondeugend aan.
“Next week I’m going to an erotic party.” Een glimlach vormt om zijn lippen.
“I expect a detailed report” zegt hij met een guitige blik. Langzaam groeit er een plannetje in mijn hoofd. Hij verwacht een detailed report? Een detailed report kan hij krijgen.
Na twee weken stuur ik de eerste brief. De eerste uit een reeks van vijf erotische brieven, over mijn avonturen bij een erotisch feest.
Gedumpt door lover en getroost door je partner
Er is een verschil met een vaste relatie en minnaarschap. Met minnaars heb je meestal geen gezamenlijk huis, gezamenlijke rekeningen, kinderen, bezittingen, familie, etc. Het beëindigen van een relatie is daarmee vaak minder complex, wat niet wil zeggen dat het minder pijnlijk is.
Een ander verschil is dat als het uitgaat met een minnaar in een open relatie, je thuis een partner hebt, bij wie je meestal terecht kunt voor troost en steun. Een partner die soms nog meer beledigd en verontwaardigd is dan jij, dat het uitgemaakt is.
Er is ook een verschil tussen partners in de reactie op ‘gedumpt’ worden in minnaarschap. De één begint gelijk weer te daten. De angst om als enige in een open relatie niemand te hebben, overheerst. Een ander moet moed verzamelen om weer te daten en heeft vooral troost van de partner nodig. Troost dat hij/zij niemand heeft en jij, als partner, wel.
Op welke manier wijs je iemand af in minnaarschap
- De slechtste manier blijft: niets meer van je laten horen. Mijn Franse minnaar had op dat vlak gelijk: alleen een lafaard doet dat.
- Een app/mail/chat: het lijkt wat mager. Maar na een koffiedate nog een keer afspreken om het uit te maken, is een beetje over-the-top. Bij navraag om mij heen, leer ik dat de meeste mensen na een koffiedate die het niet helemaal is, het liefst een dag later een appje sturen, dat ze het toch niet zien zitten. Omgekeerd ervaren ze dat zelf ook als een fijne manier om afgewezen te worden.
- Persoonlijk: Jullie zijn al wat langer samen, hebben seks gehad, dan is het netjes en troostend om het persoonlijk uit te maken. Je laat hiermee zien, dat iemand niet alleen de moeite waard is om een relatie mee te beginnen, maar dat iemand ook de moeite waard is om het mee uit te maken. Hier is moed voor nodig.
Hoe maak je het uit
Het voordeel van een open relatie is dat je het uitmaken kan voorbespreken met je partner. Waar je tegenaan loopt, hoe je het aan wil pakken en de mogelijkheid om te oefenen. Je partner kan vaak aanvoelen of de toon juist is of niet. Soms kan een partner hier geen zin in hebben, of kribbig reageren. Haak dan niet gelijk af. Bespreek dit. Waarschijnlijk maken jullie relaties op een andere manier uit. Of misschien was je partner degene met wie het meestal uitgemaakt werd, waardoor het ook pijn oprakelt. Het is fijn, hier alsnog samen over te kunnen hebben.
Hieronder wat tips op een rij:
- Hou het kort en bondig en respectvol. Je vindt de persoon aardig en hebt het fijn gehad, maar het is toch niet wat je zoekt. Dus je bent gekomen om afscheid te nemen en dat wilde je persoonlijk doen (als je kiest voor een persoonlijke variant).
– Ga je niet verdedigen (ik kan er niets aan doen)
– Ga niet aanvallen (het komt door jou)
– Creëer ook geen situatie waarbij het bijna lijkt dat het erger voor jou is dan voor degene die afgewezen wordt (dat jij getroost moet worden, terwijl jij het uitmaakt) en
– Creëer ook geen situatie, waarbij de ander het zelf moet gaan raden (hang yourself).
Wees moedig, lief en houd het kort. - Vang je geliefde op. Dat je minnaar of minnares boos of verdrietig is, is legitiem. Laat de ander praten en luister hiernaar.
- Weet ook wanneer je het af moet ronden en weg moet gaan. In het verdriet en de pijn die kan ontstaan, kunnen een eindeloze reeks waarom-vragen en ‘maar kunnen we niet…’. Wees duidelijk. Het is afgelopen en dat blijft zo. Eventueel kun je na een week nog even bellen hoe het gaat. Ook dit hangt weer af van hoelang de relatie heeft geduurd. Er is een groot verschil of je een paar jaar minnaars bent geweest of een paar weken.
- Kunnen we vrienden blijven? In vaste relaties is dit soms lastig. Als er kinderen zijn, zijn partners gedwongen om een goed nahuwelijk te hebben. Maar als er geen kinderen zijn, kan het contact ineens teveel zijn. In minnaarschap gaat het vaker om een intieme vriendschap die opgebouwd wordt. Een intieme vriendschap, die na het uitgaan en het verwerken hiervan, over kan gaan in een vriendschap.
Na de eerste brief hoorde ik niets. Hij had het druk, dat wist ik.
Na de tweede brief hoorde ik weer niets. Voor het eerst twijfelde ik. Zou ik gedumpt worden? Ook dat had ik nooit eerder meegemaakt. Maar dat zou hij dan zeggen… toch? Ik moest me niet zo gauw uit het veld laten slaan.
Na de derde brief maakte ik me zorgen. Zou hij dood zijn? Mijn eerste minnaar overleed na 6 jaar, de tweede binnen 6 maanden. Hoe leg je dat uit bij een volgende date? Ik googlede op hem. Zag dat hij niet 4 jaar jonger was dan ik, maar 5 jaar ouder. Dus hij zocht vrouwen die jonger waren dan ik? Mmm. Ik surfde verder. Hij leefde. Een intense opluchting spoelde door me heen, toen viel de rauwe waarheid als een dakpan op mijn hoofd. Ik zou hem nooit meer zien.
Hij was weggegaan, zonder afscheid te nemen.
De vierde brief was pure vernedering. Een wanhopige poging om een reactie uit te lokken. Een wanhopige poging om gedumpt te worden. Mijn man stond naast me. Ik zag de pijn in zijn gezicht. Hij begreep het niet. Zo kende hij me niet. Zelfs ik herkende mezelf niet. Maar deze persoon ben ik ook. Ik heb kunnen ervaren wat wanhoop met je kan doen. En misschien was deze pijn wat nodig was om los te kunnen laten.
Want de vijfde brief….die hield ik voor mezelf.
Van elke relatie leer je. Je ontdekt nieuwe kanten van het leven en ook in jezelf. Zoals ook met deze relatie. De stress die ik sinds T.’s overlijden had, als iemand niet op een appje reageerde is helemaal weg. Als iemand niet reageert, wil dat niet zeggen dat hij of zij dood is. Het wil zeggen dat hij druk is of geen bereik heeft. Dat iemand het vergeten is, of juist nog nadenkt. En soms wil het zeggen…. dat iemand mij niet wil en te laf is om dat te zeggen.
Het zal een half jaar duren, voor ik weer ga daten. Je kunt misschien wel klaar zijn voor een nieuwe liefde, maar dat wil nog niet zeggen, dat je klaar bent voor tegenslagen. Ook dat leerde ik.
En… zijn jullie weleens wanhopig geweest in de liefde? Hebben jullie je weleens vernederd? En met wie is weleens op een hele mooie manier uitgemaakt?
Zoals altijd ben ik benieuwd naar jullie verhalen.
Met lieve groet,
Rhea Darens
Gevorderd EFT-relatietherapeut
Aanverwante artikelen:
Max, wat heb ik ontzettend veel aan jouw reactie.
Sinds 3 jaar had ik een affaire met een meneer die vorig jaar naar het buitenland is verhuisd.
Sindsdien loopt het niet echt lekker, nog een paar keer gezien en dat was als vanouds geweldig, ik had gehoopt op vervolg maar word nu genegeerd, wat erg pijnlijk is.
Ik had gevraagd om een clean break up maar het werd een silent treatment. Het is voor mijn gevoel niet goed afgesloten, alsof de tijd die passievol en mooi was, er niet toe doet.
Als het niet meer gaat, gaat het niet meer, het is erg simpel en ik denk ook dat het minnaarschap een beperkte houdbaarheid heeft. Goed afsluiten was me niet gegund, jammer, verlies.
Toch wil ik de herinnering niet laten bedoezelen, het was niet mijn keuze dat het zo eindigt, ik kan wel kiezen hoe er mee om te gaan.
Heb nu nog maar weinig begrip voor zijn negeren, hoop dat hij het met de beste bedoelingen doet.
Je commentaar van dat de breker het als win zal ervaren vind ik erg troostend. In elk geval heeft dan 1 een goed gevoel bij de breakup.
Het hoort er bij, luddevedu.
misschien is het wel inherent aan daten in een open relatie?
Ja, ik denk dat een open relatie en het minnaarschap ons ‘dwingen’ om sneller en beter te leren loslaten. Ik heb in mijn zoektocht naar een stukje ego gemerkt dat ik lijd aan een stukje hechtingsproblematiek genaamd ‘verlatingsangst’. Het is niet groot, maar het zit wel in me. Ik kan er nu beter mee overweg als voorheen. Heel soms ben ik bang dat ik een soort van nonchalant begin of moet worden wil ik dit kunnen, daten naast een relatie. Soms, heel soms, val ik hierdoor bijna van m’n geloof af, namelijk dat het niet uitmaakt wat je allemaal voelt voor een ander en dat dat gewoon mag bestaan. Want iedere keer die pijn.. je gaat de monogamie bijna begrijpen op zo’n moment, haha!
Fijn dat je wat had aan mijn post, doet me goed! Ik lees hier ook altijd graag mee! Je klinkt heel sterk met je opmerking dat je de herinnering niet wilt laten bezoedelen door de break up, dat is een dingetje waar ik af en toe nog mee worstel. Terugvallen op boosheid is zóóó makkelijk… Maar daar kom je niet verder mee. Ik kies ook zelf hoe ik ermee om ga tegenwoordig! En mettertijd lukt het me steeds beter om niet in de bekende put te belanden!
Ik denk dat we wel kunnen stellen dat Ghosting en de Silent Treatment géén goede break up methodes zijn. Wat zou wel goed zijn..? Een laatste keer vriendschappelijk een bak koffie? Blijven communiceren, maar dan minder? Dikke knallende ruzie? 😉
ik wil geen ruzie met iemand waarop ik zo verliefd was.
mss is het makkelijker boosheid te voelen maar ik voel alleen maar verdriet.
en toch doe ik het mezelf aan, ik kan hem hooguit de manier van afsluiten kwalijk nemen, voor de rest geen verwijten, het was bij ons alleen de lusten en niet de lasten. En daar heeft hij zich keurig aan gehouden. Dus dat verdriet zit in mij. Van verlies.
en ghosting en silent treatment zijn zeker geen elegante manieren van afsluiten, maar wat als iemand niet anders kan? onmachtig is te verwoorden en dan denken dat dit de juiste manier is…
die methodes zou ik zelf niet kiezen, het overkomt me wel.
afstand nemen en afstand houden, een nieuwe liefde zoeken en vinden die er gelijk in staat en wel respect heeft voor gevoelens van de ander.
mijn former lover zie ik nooit weer, ik zou niet weten hoe hem in het dagelijks leven tegen te komen, dat maakt het wel makkelijker.
vriendschap zoals hij in een ver verleden opperde lijkt me allang een gepasseerd station, daarvoor heeft hij me, met deze acties te veel pijn gedaan.
nog 1 ontmoeting was ideaal geweest, aan de andere kant… ik was dan weer voor de bijl gegaan..
dus wellicht was het ook de enige manier om het af te sluiten…
Hallo Rhea,
Ik ken het, ik ken het maar al te goed… De voortekenen waren al lang aanwezig, vooral in het aflatende gebrek aan enthousiasme . Je maakt je wijs dat het wel weer anders kan worden. Je denkt dat JIJ het verschil wel kunt maken, teruggrijpend op al het leuke wat er was tussen jullie tweeën in het begin. Er was toch sprake van verliefdheid? Het ging toch allemaal goed? Er was toch nooit iets slechts gebeurd? Jawel… maar dat heb je niet gemerkt, want het gebeurde onder de oppervlakte, onzichtbaar voor jou.
Wanhoop… Onbegrip… De hele dag denk je eraan en zoekt ingangen en mogelijkheden om duidelijkheid te kunnen krijgen. Tevens voorzie je je zelf van een dosis ongemakkelijk ‘geduld’ omdat je niet als een stalker wilt overkomen. Je voelt de afwijzing reeds in je rug prikken!
Wat jij beschrijft heet ‘Ghosting’. Ineens gaat het contact naar nul. Zelfs het slechtste break-up gesprek is nog miljarden malen beter dan een lafaard-actie zoals Ghosting. Ik heb een ex die er, tijdens mijn relatie met haar, minstens een half jaar lichamelijk ziek van is geweest. Daarom werkte het tussen haar en mij ook niet, ik kwam helaas er veel te laat achter dat dit speelde. Toen had Cupido echter al toegeslagen en kon ik niet meer weglopen.
Onlangs ben ook ik weer eens de dupe geworden van iemands bevlieging. Het leek zo leuk, het ging gewoon perfect. Langzaam en gevoelig, met heel veel aandacht voor elkaar. Elke dag wel iets contact, gewoon omdat het kon. Zij glipte echter na 2 maanden thuis in een huwelijkscrisis en niet veel later kwam een andere minnaar ook nog eens boven drijven. Hij was onder z’n steen uit gekropen… Ze dumpte hem toen definitief maar smeet mij met het vieze badwater erbij weg. Ze had rust nodig, zei ze. Daarnaast was ze niet meer op zoek naar aanvulling maar naar invulling van haar leven. Ik was verworden tot slechts een station op haar reis naar ‘Whateverland’. Nadat het uit was heb ik letterlijk 1 traan gelaten, toen vond ik het verder wel prima. Ik snapte de situatie helemaal. Let wel.. ik heb een break-up gesprek gehad hè? We hielden echter ook contact en op een gegeven moment leek het weer op te bloeien! Ik kreeg weer hoop! Zou het echt zo zijn? Nu wilde ik zeker geen druk gaan zetten dus heb ik het toeval laten meespelen. Na enkele maanden zagen we elkaar weer, daar hadden we beiden naar uitgekeken. Alleen met verschillende verwachtingen blijkbaar… Er was en bleef die avond afstand tussen ons, mentaal en fysiek leunde zij op geen enkele manier meer relaxed tegen mij aan en ik mocht het ook niet. Zij noemde de sfeer ‘ontspannen’, ik vond het geforceerd. We spraken af als vage kennissen in plaats van als vrienden, laat staan geliefden. Ik wist het stiekem wel, maar wilde er in het mailcontact ervoor niet teveel nadruk op leggen: Ik was duidelijk in de Friendzone beland. Zij wilde misschien wel en wist wel dat ik een goede match was, maar ze kon gewoonweg niet (meer) door alle omstandigheden. Jammer…
Het voelde alsof ik voor de tweede keer gedumpt was, ik voelde me een eikel. Waarom kon ik niet ‘gewoon’ vrienden zijn/blijven? Omdat ik nog hoop had gehad, simpel. Was ze duidelijker geweest, dan had ik het wel geweten en was de avond anders verlopen. Of ik was niet komen opdraven… Want als het gevoel te diep zit, dan moet je soms zelf ook keuzes (kunnen) maken.
De ‘breker’ ervaart de breuk als een win-situatie. Jij voelt het echter als een verlies. Troost je, zelfs als zou je de ware redenen ooit kunnen achterhalen dan nog zul je jezelf er niet in kunnen vinden. Het verlies overheerst, begrip voor de mentale toestand van de ander komt pas mettertijd. Misschien. Misschien ook wel nooit. Mijn vrouw was gelukkig heel begripvol, vrienden die ik in vertrouwen had genomen ook. Mijn vrouw stelde zelfs voor haar een mail te sturen omdat zij zag wat mij was aangedaan, hoe het me raakte. Ze wilde haar wijzen op de oprechtheid van mij en mijn gevoelens voor haar. Ik vond het een slecht plan maar ik waardeerde haar voorstel wel hoor! Wauw, wat een vrouw! Ze zei dat ze zich niet kon voorstellen dat iemand mij zou laten glippen. Nou, dat geldt van twee kanten!
Het leven gaat door en er zullen heus wel weer mensen op je pad komen die je raken. Momenteel sta je er inderdaad nog niet helemaal open voor, het verlies wat je nu ervaart moet echt eerst verwerkt worden. Een rouwfase… Wederom. De volgende keer ben je scherper, geef je je vertrouwen minder snel. Dat kan ook een averechts effect hebben, namelijk dat je niemand meer serieus gaat nemen. Daten en relaties zijn al moeilijk genoeg maar op die manier wordt het steeds moeilijker. Moeilijk doen in plaats van moeite doen… Een wereld van verschil.
Succes de komende tijd..! Weet dat je niet alleen bent, het overkomt ons allemaal. De mens is gemaakt om lufduvudrut te overleven hoor. Kost alleen een deel van je hart en een hele berg energie.
Liefs,
Max
Wat een prachtige reactie!
Dank Max.