Loving more than one is easy. Taking care of more than one: that is the challenge.
Het is mijn slogan geworden. Als een missionaris trek ik door de polygroepen. Hoewel als een Don Quichot misschien treffender is. Een lofzang over de liefde is nu eenmaal leuker, dan het bewust zijn van de pijn. Maar voor duurzame non-monogame relaties is het samen om kunnen gaan met pijn minstens zo belangrijk, als het kunnen genieten van de liefde. De crux is om pijn of ongemak in een zo vroeg stadium te signaleren en bespreekbaar te maken. Escalaties ontstaan vaak niet, omdat een partner dingen zo groot maakt. Ze ontstaan omdat een partner niet gehoord werd, toen het ongemak nog klein was.
“Dus jij zat voor mijn ogen met een andere vrouw te flirten?” Okay, dit is niet echt klein houden. Klein was geweest als ik had gevraagd hoe mijn man haar vond. Nog kleiner was als ik niets had gezegd. Maar na ruim 10 jaar open relatie kennen we het belang van uitspreken en hebben wij de neiging wat diplomatieke stappen over te slaan. Ik kijk mijn man met een grijns aan. Tegelijk is mijn blik scherp. Door de combinatie van zijn geflirt en mijn opmerking, lopen we langs het randje van de ravijn. Er zijn nu twee antwoordopties voor hem:
- “Wat ik? Ik wees alleen maar de weg. En haar vriendin stond erbij.”
- “Ja, klopt. Was het nog te doen?”
Bij optie één zou ik de parachute maar alvast ombinden. De pijnlijke situatie wordt ontkend. Bij stellen in mijn praktijk is dit aan de orde van de dag, bij verliefdheden, daten, liefdesverdriet. Met een rationele (soms morele) verhandeling waar geen speld tussen te krijgen is, wordt de signalerende partner niet alleen het gevoel gegeven dat die een probleem maakt van niets, de signalerende partner wordt zelfs als het probleem gelabeld. De kans op troost en geruststelling is nul. Het gevolg is afstand en verdriet. Dit kan leiden tot een explosieve partner die gaat vechten voor een relatie, of juist een partner die het opgeeft en nog meer afstand neemt. Uit angst dat het ongemak niet opgelost kan worden, wordt het ongemak het liefst ontkend. Echter, partners vragen vaak niet om een oplossing. Het enige dat ze verlangen is dat ze niet alleen staan in de pijn en dat de pijn, hoe klein ook, er mag zijn.
In de tweede optie wordt de pijnlijke situatie erkend en de verantwoordelijkheid direct genomen. Gevolgd door de zorgende vraag “was het te doen”. Dit pad lijkt risicovoller. Alsof je je hoofd in de galg steekt. Maar…. iedereen voelde dit al. Op rationeel niveau kan misschien alles ontkend worden op instinctief niveau voelt iedereen alles, tot en met de vriendin van de vrouw met wie geflirt werd. Dat dit geflirt ook pijnlijk mag zijn voor een partner, zorgt voor rust. Zelfs humor en zelfspot. Doordat de angel er gelijk uit wordt gehaald, blijven de emoties klein. Mocht je je door je scherpzinnige maar tactloze partner overrompeld voelen: geef ook dat aan. Voel en benoem. Het lijkt simpel en dat is het niet, maar oefening baart kunst. In open en poly relaties zijn er gelukkig oefenmogelijkheden te over J.
Mijn man gaat voor optie 2:
“Ja” zegt hij “ze is leuk. Hoe wist je dat?”
“Al die seksuele energie, het spatte er vanaf.”
“Was het te dragen?”
“Nee!!!” kreun ik uit de grond van mijn hart. Ze was gewoon té leuk. Mijn man barst in lachen uit en houdt me stevig vast. Het helpt direct. Al de opgekropte energie is in één klap weg. Het geeft ruimte om te gunnen.
“Moet je er niet achteraan om haar nummer te vragen?”
“Is dat niet raar?” Hij fronst. Ik kijk hem aan. “Nou en?” Mijn man ziet dat het voor mij oké is. Hij geeft me een zoen en sprint weg. In de richting van zijn mogelijke nieuwe liefde.
Herken je deze situatie? Lastig of niet? Voor welk antwoord zou jij gekozen hebben? En je partner? Zoals altijd ben ik heel benieuwd naar jullie ervaring.
Lieve groet,
Rhea Darens
EFT-relatietherapeut voor stellen in een open relatie
Schrijfster van “Een open relatie niet voor watjes”
Whatsapp: +31 6 4158 7202