“Mag ik haar foto zien?” vraag ik aan mijn man. Hij lacht.
“Nee, dat is niet goed.” Ik ben nieuwsgierig. Maar weten kan ook pijn doen en pijn is gedoe. Mijn man heeft een hekel aan gedoe. Hij heeft gelijk.
Het leuke van een open relatie is dat je er een ander bij hebt. Een spannende, nieuwe, opwindende ervaring. Wat minder leuk is bij een open relatie is dat je partner dat ook heeft. Gevoelens van jaloezie, onzekerheid en eenzaamheid kunnen de kop opsteken. De vraag is: hoe ga je daarmee overweg?
Mijn man en mijn minnaar hebben allebei dezezelfde tactiek. Ze doen of de ander niet bestaat. Ze doen allebei alsof ze de enige zijn in mijn leven waarbij ik, in hun ogen leuke verhalen vertel over een fantasievriend en een fantasieleven. Mijn man wil niet eens een foto zien, van een belangrijk persoon in mijn leven, na hem en onze kinderen.
“Als ik dat doe, kan ik me een beeld vormen hoe hij met jou in bed ligt, en dan kan ik niet meer vrijen.”
Ik doe het tegenovergestelde. Ik wil altijd alles weten. Foto’s, verhalen, noem maar op. Maar deze foto’s drukken me wel met mijn neus op de feiten. Dat hij met een jongere vrouw (met grotere borsten) in bed ligt. Om dat aan te kunnen moet je wel erg Zen zijn. Zo Zen dat je geniet, als je man het goed heeft gehad bij een ander. Dat je geniet van jezelf, dat je hem dat gunt. Ik ben nog niet Zen.
Coping strategieën: twee manieren om met problemen om te gaan
Er zijn verschillende manieren hoe je met “problemen” om kan gaan. Coping wordt het ook wel genoemd. De Amerikaanse psycholoog Richard Lazarus was de grondlegger van de copingstrategieen. Kort gezegd zijn er twee manieren:
- Probleemgerichte coping: Je kan het probleem te lijf gaan. Je vindt bijvoorbeeld dat je in een open relatie ermee om moet kunnen gaan, dat je man (of vrouw) een ander heeft. Zoals in dit geval de foto willen zien, de moeilijke situatie aangaan en leren door vallen en opstaan.
- Emotiegerichte coping: Je kan je gedrag veranderen omtrent het probleem. In dit geval wil je de foto niet zien. Geen foto, geen ander, geen probleem.
In de westerse manier van denken, komt probleemgerichte coping vaak goed uit de bus. Het hangt sterk samen met verantwoordelijk zijn en verantwoordelijkheid nemen voor de situatie waar je in zit. Je gaat het probleem te lijf. Het voelt krachtig en sterk. Als je een succes behaalt, helemaal. Dat is lekker. Het betekent ook een hoop inzet, incasseren en gedoe. Van jezelf, van anderen.
Minder sexy is nummer 2. Een copingmechanisme dat hieronder valt is bijvoorbeeld ontkennen dat er een probleem is. “Er is helemaal geen minnaar. Ze heeft gewoon een fantasievriendje.” Reken maar dat dit een stuk relaxter is.
Een open relatie is net als hardlopen. Hou het leuk. Neem het tempo, waarin je het makkelijk een tijdje kan volhouden en neem de tijd om te groeien. Je hoeft niet direct alle problemen te lijf te gaan. Steek soms gewoon je kop in het zand. Die foto? Die komt een andere keer.
Ondertussen zijn mijn man en ik al 10 jaar verder in onze open relatie en is het bijna 7 jaar na het schrijven van deze blog. Er is nog niets veranderd, ik wil nog steeds net iets meer weten, wat gedoe op kan leveren en mijn man liever iets minder, wat ongeïnteresseerd kan lijken. Toch zijn de grenzen wel opgerekt. We kunnen nu meer aan of laten dan vroeger. Ik ben heel benieuwd hoe jullie er (nu) tegen aankijken.
En…als jullie vastlopen in jullie relatie, neem dan contact op: info@openrelatie.nu of 06-41587202
Rhea Darens
7 jaar later……
Deze reactie heeft Fred gemaild en ik heb toestemming om zijn ontroerende reactie hier te plaatsen.
Zoals ik 7 jaar geleden al schreef hebben wij al jaren een relatie met een extra minnaar erbij. In die jaren is de minnaar als vanzelfsprekend een onderdeel van ons geworden. Niet dat hij bij ons inwoont maar hij kan zo voor de deur staan en even een bakkie haalt ook als mijn vrouw niet thuis is. Vorig jaar heeft mijn vrouw een man ontmoet waar het bijzonder mee klikte en waar zij meer voor voelde. Wij hebben daar uiteraard veel over gesproken en het kwam erop neer dat zij alles graag wilde houden zoals het was en hem erbij. Voor mij was het geen probleem alleen hoe doe je dit zonder iemand tekort te doen (ik dacht aan de eerste minnaar) . Maar ook de eerste minnaar had er geen probleem mee (beslis ik daar in mee, dat was zijn eerste reactie). Wij hebben kennis gemaakt met de nieuwe en hij past wel bij ons. De nieuwe woont verder weg en mijn vrouw gaat om het weekend naar hem en soms komt hij hier maar dat is meer voor gezelligheid.
De twee minnaars van mijn vrouw zijn allebei vrijgezel en willen door deze situatie eigenlijk allebei het zo houden. We zijn dus nu met 4 en mijn vrouw is echt happy dat merk je in alles. Wij komen ook echt niks te kort en ik heb met de twee mannen een goede vriendschap. We zijn net een weekend met de motor weggeweest (vrouw niet mee) en veel lol gehad. Ook wel grappig als je dan thuis komt met z’n vieren aan de tafel een bakkie doen en grote verhalen en mijn vrouw met een grote glimlach naar ons kijken.
Aanvullend vroeg ik Fred nog een paar andere vragen:
1) Hoe lang hebben je vrouw en jij een relatie en hoe lang een open relatie?
2) Hebben jullie kinderen? Zo ja hoe oud en weten zij van jullie open relatie?
3) Zijn er nog dingen waar je je op verkeken hebt bij de open relatie? En dingen die juist meegevallen zijn?
Hierop antwoordde Fred:
Wij hebben elkaar ontmoet 14 jaar geleden, beide gescheiden en alleenstaand. Zij heeft twee jongens en ik ook, de leeftijd van de oudste is 37 en de jongste 28. Onze 4 kinderen wonen zelfstandig en ver weg dus komen niet vaak thuis en zij weten niet van onze open relatie. Wel hebben we veel contact met de kinderen via computer en telefoon.
We hebben elkaar via het werk leren kennen en vanuit vriendschap (2 jaar) is een relatie ontstaan. In de periode van vriendschap met haar heb ik diverse mannen zien komen en gaan. Op een gegeven moment was ik ook een van de mannen die soms met haar bleef slapen. Totdat zij vroeg of ik ook kennis wou maken met haar familie en misschien wat meer samen wilde zijn met haar. Omdat alles zo goed voelde en nog steeds heb ik dat gedaan en zijn wij 1 jaar later getrouwd dus nu 12 jaar.
In het begin hebben we 1 jaar alleen samen doorgebracht geen andere mannen totdat een kennis van mij bleef overnachten bij ons en wij een trio hebben gehad. Die kennis is onze vaste vriend geworden. Het is voor ons eigenlijk heel gewoon maar we houden het wel prive en dat is echt niet moeilijk gewoon een kwestie van duidelijk zijn en organiseren en de minnaars begrijpen dat heel goed. Henk (niet echte naam) de tweede minnaar is nogal wat jonger dan ons en is dolblij met mijn vrouw en vind de vrouwen van zijn leeftijd vreemd en veeleisend. En ton (niet echte naam) de eerste minnaar en van onze leeftijd heeft twee lange relaties gehad maar allebei ging niet goed en wil geen relatie meer. Dus hij is ook heel blij met deze situatie. Dus er zijn geen dingen die tegen vallen en eigenlijk is het prima zo. Helaas heb ik net te horen gekregen dat ik kanker heb (agressief) en ben net geopereerd en 13 juli begint de bestraling en chemokuur dus nu maar afwachten hoe het gaat.
met vriendelijke groet fred
Sterkte Fred en wat een prachtig en warm verhaal.
7 jaar verder…
Ik ben in 2014 gescheiden na 21 jaar relatie. De koek was op, polyamorie lag hier niet aan ten grondslag. Gelukkig hebben we een heel goed contact, we blijven familie.
De eerste relatie na m’n scheiding duurde 1,5 jaar en was monogaam. Wel vanaf dag 1 eerlijk verteld over mijn poly achtergrond en dit was voor hem wel een zwaard van Damocles (‘eens poly, aktijd poly’?) .
M’n huidige vriend (inmiddels 3 jaar samen) is open minded, maar wil mij niet delen. Zelf heb ik geen behoefte aan meerdere relaties. Misschien ooit een friend with benefits, maar dat zou dan puur voor de sexuele variatie zijn. Ik zie mezelf nog steeds als polyamoreus, maar heb geen verlangen ook zo te leven. Het levert zoveel emotioneel gedoe op en je hebt nooit alleen met je relaties te maken, maar ook de mensen daar weer omheen. Iedereen happy houden, is mij teveel balanceren op een dun koord; geen zin meer in!
Dank! Je bent de eerste en misschien de enige die reageert op mijn oproep hoe degenen die 7 jaar geleden reageerden op mijn blog nu tegen een open relatie/polyamory aankijken en of ze nog steeds een open relatie (willen) hebben. Dank voor je openheid.
Wij zijn er ook nog hoor!
Jullie zijn ook echte die-hards!! Wat fijn dat je gereageerd hebt. Toch nog een hoge score in follow-up reacties. Heel bijzonder!
ik weet niet wat van relatie wij hebben of waar dat onder valt. mijn vrouw heeft een minnaar (al jaren) en soms zijn we met elkaar trio en soms zij alleen met hem. ik heb geen minnares ik wil alleen mijn vrouw.
ik ken haar minnaar dus heel goed en het gaat prima zo.
Fred, dank je wel voor je mooie reactie over jullie relatie.
“Mijn man en mijn minnaar hebben allebei dezezelfde tactiek. Ze doen of de ander niet bestaat. Ze doen allebei alsof ze de enige zijn in mijn leven”
Mh. Dat is heel typisch. Wanneer beiden het concept van de polyamoreuze relatie omarmen, zie ik niet waarom beiden elkaars bestaan zouden moeten ontkennen. Gaat het er in een dergelijke relatie nu juist niet om te beseffen wat de meerwaarde is die je biedt? Daar doet het bestaan (en de rol) van de ander toch niet aan af?
Jorg, dit is nu precies de reden waarom ik ben gaan schrijven over onze open relatie. Het gaat in mijn ogen niet om hoe het hoort, maar om hoe het voelt. Hoe het goed voelt. Voor jullie. En dat je daar eerlijk over durft te zijn.
Als er zo veel niet gedeeld mag/kan worden, kun je dan nog wel spreken van een open relatie?
Zelf weet ik sinds anderhalf jaar dat ik polyamoreus ben, waardoor helaas mijn huwelijk is gestopt. Het is erg moeilijk om vanuit een single positie een open relatie te beginnen. Ik ben nu een paar keer gestart met vrouwen die ook dachten een open relatie aan te kunnen, maar uiteindelijk mij toch exclusief voor zichzelf wilden hebben, niet wilden delen.
Heeft iemand daar meer ervaring mee?
Zo zou ik geen open relatie aan kunnen. Hier is alles open en bespreekbaar. Manlief kent vriendlief en ik ken vriendinlief van manlief. Onze familie/vriendenkring kent onze liefdes ook. Dat was in het begin heel spannend natuurlijk, hoe zou iedereen reageren, maar dat viel alleszins mee. Men was echt geïnteresseerd, stelde vragen, die wij uiteraard beantwoorden. Er zal vast her en der wat stof tot praten zijn, maar ik durf te zeggen dat er geen vervelende roddels over onze levensstijl de ronde gaan. Juist doordat we het niet verstoppen, denk ik.
Natuurlijk zijn er bij alle betrokkenen wel eens onzekerheden, wie heeft dat nu niet? Goed communiceren en je angsten durven te vertellen, zodat je samen erachter komt dat die angsten eigenlijk helemaal niet nodig zijn.
Nee hier hoeven we onze liefdes voor anderen niet te verstoppen ( gelukkig!!)
Bijzonder om dit te lezen, mooi ook. En eerlijk. Ik ben heel nieuwsgierig naar een open relatie, maar ben nog niet zover. En natuurlijk zijn er twee mensen voor nodig. Ik zal deze blog met veel interesse volgen. Inspirerend!
Ja, de bekende struisvogel komt hier weer op de proppen. ‘Mijn’ vrouw en ik hebben dat soort ontkennen niet gehad. Wij maakten soms zelfs kennis met de geliefde van de ander. En hoewel de appel dan wat zuur kan zijn, wordt dat behoorlijk verzoet door het respect en de erkenning die je met je belangstelling geeft aan degene met wie je bed EN huishouding deelt, met degene voor wie je het eerst gekozen had.
En wat de jongere vrouw met de grotere borsten betreft… als dat het enige is wat jouw man van een vrouw zou verlangen, dan had hij jou al lang verlaten. Maar kennelijk is er meer wat hem aan jou bindt, dan jeugdige rondborstigheid.
Zó herkenbaar…
Mijn man houdt m’n vriendje ook (nog) liever ‘abstract’. Om precies dezelfde reden.
Eigenlijk vind ik ’t een soort struisvogelpolitiek. En wel jammer!
Ik wil wel gewoon weten met wie hij het fijn heeft. Geen details over hun belevenissen, dat dan weer niet.