“Waarom laat je je niet zien?” Ik had veel inhoudelijke reacties verwacht over mijn blog “vreemdgaan of een open relatie”. Op het moment van schrijven viel dit mee. Van alle lezers, zowel monogaam als polyamoreus, kreeg ik complimenten voor de openheid waarmee ik dit geschreven had. Wat er wel uitsprong was dat de helft van de reacties ging over het feit dat ik anoniem wilde blijven.
Dit verraste mij. Is het zo raar dat wij anoniem willen blijven? De meeste minnaars en minnaressen die wij kennen doen dit ook. Zeker als ze zelf een vaste relatie en kinderen hebben. Ik waardeerde het begrip, maar was net zo nieuwsgierig naar de rest. Vooral uit de polyamorie hoek, was de meerderheid van de reacties enigszins kritisch. Betekent dit dat ik met mijn anonimiteit bij een polyamoreuze minderheid hoor? Of hoor ik juist bij een meerderheid, die zich niet laat horen? En waarom laat zij zich niet horen? Angst? Teveel gedoe?
Wat zegt de wetenschap hierover
Een van mijn volgers op twitter @Woutieeee wees me op een wetenschappelijk artikel van Geri. D. Weltzman, “Wat psychologen zouden moeten weten over polyamorie (PA)”. Met betrekking tot anonimiteit werd het volgende verteld:
[..Terwijl openlijke polyrelaties vrij zeldzaam zijn, zijn er aanwijzingen dat privé polyregelingen binnen relaties vrij vaak voorkomen. …samenwonende stellen 28%, lesbische stellen 29% en homosexuele stellen 65%….]
Openlijke polyrelaties waren /zijn dus vrij zeldzaam. Waarschijnlijk door het volgende:
[…Mensen, die een polyrelatie hebben, worden geconfronteerd met sociale afkeuring en wettelijke discriminatie, zoals die eveneens ervaren worden door leden van de lesbische, homosexuele en bisexuele gemeenschap..]
Verder stond er een ander onderzoek in
[…dat, terwijl 75% wilde dat het hun levensstijl bekend was bij hun kinderen, slechts 21% hun kinderen daadwerkelijk volledig geinformeerd had over hun relaties met andere partners…]
Een reden die aangegeven wordt voor het niet informeren is de angst dat de kinderen van streek zouden zijn, het niet zouden begrijpen of het aan vriendjes en vriendinnetjes zouden vertellen.
Wij blijven anoniem
Voor ons is een open relatie een verrijking van ons leven. De verdieping in vriendschappen, de vrijheid in sexualiteit, de versterking van de band in onze relatie, het opdoen van nieuwe ervaringen (iemand versieren, een blauwtje lopen, internetdaten). Dit hadden wij nooit kunnen vermoeden dat dit voor ons was weggelegd. Wij hebben in onze open relatie echter ook kinderachtige trekjes. Trekjes die tot ruzie kunnen leiden, maar die we ook koesteren omdat ze ons onherroepelijk verbinden op het moment dat we dit erkennen en toegeven. Toch maken diezelfde menselijke trekjes ons bewust dat er een risico schuilt in onze open relatie. Als je bang bent, iets kostbaars te verliezen ben je voorzichtig. Wat voor ons hierbij hoort, is de anonimiteit. Het geheim. Het laat me denken aan een zwangerschap. De eerste 3 maanden waarin het mis kan gaan, houden veel stellen deze mooie boodschap voor zichzelf. Dit doen ze niet uit schaamte. Dit doen ze om zichzelf te beschermen. Om de bemoeienissen van anderen buiten te houden. Om in alle rust deze nieuwe verandering door te maken. Om als het misgaat eerst zichzelf te kunnen herpakken.
Bij een open relatie kan dit gevoel van voorzichtigheid langer blijven dan bij een zwangerschap. Misschien gaat dat gevoel nooit weg. Is er dan iets mis met je? Welnee. Je relatie gaat in de eerste plaats jezelf aan. Daar ligt ook je eerste verantwoordelijkheid. Richt het dus ook zo in dat het voor jou veilig voelt.
De anonieme relatietherapeut
Hoe krijg je in godsnaam klanten? Nou , via via. Het grote voordeel van een open relatie is dat er vaak meerdere stellen bij betrokken zijn. Ik merk ook dat door te schrijven en te twitteren, mensen een vrij goed beeld van mij krijgen en waar ik voor sta. Dit geeft vertrouwen.
Mijn anonimiteit geeft mij ook een groot voordeel bij het schrijven. Ik kan echt open, eerlijk en kwetsbaar vertellen over onze open relatie. Ik kan zonder schaamte alle kanten laten zien. Ook de minder mooie. Mijn anonimiteit geeft mij de vrijheid, die ik anders niet gehad zou hebben.
Wat ik vooral geleerd heb door mijn open relatie: het leven is niet of-of. Het leven is en-en. Je kan van iemand houden en ook van iemand anders. Je kan jaloers zijn en toch een open relatie hebben. Je kan anoniem blijven en toch je stem laten horen. Je kan in de achterhoede zitten en toch taboes doorbreken. Er is geen of het een of het ander. Het kan allebei.
Laten we dus genieten van de vrijheid van mogelijkheden die we tegenwoordig hebben. Laten we ons verwonderen over iedereen die het zo anders doet dan wijzelf. Laten we nieuwsgierig blijven. Het is in mijn ogen juist de diversiteit en de inhoud die inspireert. Niet alleen de vorm.
Rhea Darens (pseudoniem)
Open relatietherapeut
Oprichter www.openrelatie.nu
Tel: 06-41587202
E-mail: info@openrelatie.nu
Openheid naar buiten toe is mooi. Als het kan! Voorwaarde is volgens mij wel dat beide partners de open relatie zien zitten. Daarbij maakt het niet uit volgens mij of één van beiden monogaam is. Maar ze moeten er allebei achterstaan. In de fase, waarin wij zitten, die ik meer als een worsteling zou willen omschrijven, voelt het niet veilig om naar iedereen open te zijn. Want als je dan zou vertellen over de open relatie en dat je partner het er moeilijk mee heeft, dan krijg je als “overspelige” gauw verwijten van de buitenwacht. En daar heb ik geen zin in. In ons geval weten een paar mensen iets. maar de meerderheid en ook onze kinderen weten het niet. Wat wel erg prettig is, is als je in periodes van twijfel terug kunt vallen op mensen waarvan je weet dat ze in een open relatie zitten of polyamoureus zijn. En die ontmoet ik via de polyamoriecafés of op twitter via mijn account @bedoeljebetty. En voor wie het zich afvraagt; dat is inderdaad een alias 🙂
Heel herkenbaar Betty. Een tijd geleden sprak ik een man die een open relatie had. Zij waren altijd naar iedereen open geweest, met hele mooie reacties ….totdat hun relatie (vaste relatie) eindigde. Toen pas hoorden ze echt hoe hun omgeving over hun relatie dacht. Dus veiligheid en je veilig voelen is echt een voorwaarde.
Het is de oplossing.
Wij behoren dus tot de 21%. Onze kinderen zijn volledig geïnformeerd.
In de gesprekken die we zo nu en dan met ze hebben over het onderwerp, komt naar voren dat ze het volledig hebben geaccepteerd. Als ik naar de jongste kijk, zou het mij zelfs verbazen als hij monogaam door het leven zou gaan.
Ze hebben niet het gevoel dat ze moeten kiezen of iets dergelijks. Toevallig zei de jongste vandaag nog, ik hou van van iedereen in ons gezin en daarbij noemde hij ook de namen van onze partners. Dat een jongen van 10 jaar zo denkt, vind ik alleen maar mooi om te mogen ervaren.
Onze dochter ( bijna 13) vroeg heel in het begin, toen we het haar vertelde, of wij dan gingen scheiden? Toen we daarop beide ontkennend reageerde, was ze gerust. Later heb ik het daar nog eens met haar over gehad, of ze die angst nog had. Ze zei vervolgens, nee hoor, ik zie toch hoeveel jullie van elkaar houden.
Zijn wij anoniem? Ja en nee. Onze familie en vrienden weten hoe wij in het leven staan. We lopen ook bv. gerust hand in hand over straat met onze partners. Als mensen vragen hebben geven we eerlijk antwoord en toch hebben we de kinderen verteld, dat ze niet zomaar tegen al hun vriendjes moeten vertellen wat en hoe. Dit omdat waarschijnlijk niet iedereen het zal begrijpen. Al moet ik ook vertellen, dat hoe makkelijker wij er mee om gaan als gezin, hoe makkelijker de omgeving er mee om gaat.
Laats bleef er een vriendinnetje van de kinderen logeren. Ze keken tv en de jongste maakte ineens de opmerking,’ hee die zijn poly’. Het logeetje vroeg, die zijn wat? Ow, dan heb je er gewoon een vriend of vriendin bij en daar zoen je dan ook mee, zegt zoonlief. Ik had even zoiets, van o..o… wat nu? Logeetje reageerde helemaal niet verbaasd.
Daarom wordt onze ervaring met: Hoe normaler je er zelf tegenover staat hoe normaler mensen reageren, steeds weer bevestigd.
Kinderen
Kinderen willen en kunnen best veel hebben. Het is houden van. En daar is niks mis mee.
Mijn drie kinderen zullen waarschijnlijk juist kiezen voor een monogame relatie. En dat is niet omdat het zo hoort? Of omdat hun omgeving dat verwacht.
Nee…. dat is een gevoel.
Mooiste uitleg altijd: Ik heb drie kinderen. Ik hou van alledrie. Waarom mag ik dan maar van een man houden?
Zoiets dus….
Onderschat kinderen niet. De kracht zit hem in praten. Eerlijk zijn en open.
Ik ben zo’n kind van een open relatie.
Dat was in de jaren 70, toen alles moest kunnen. Ik begon net met puberen, was onzeker over wat ik vond, en werd erg beïnvloed door die alles-moet-kunnen. Ik vond dus ook dat het moest kunnen, en ik vond het zelfs stoer.
Pas jaren later ontdekte ik dat ik daarmee alles wat ik zag dat niet klopte heel ver weg heb gestopt. Er klopte veel niet namelijk.
Dus ik blijf sceptisch over een open relatie.
De discussie die hier gaande is, hebben mijn Lief en mij al heel wat gespreksstof bezorgd. Alles in de sfeer van ‘wat als…’ en ‘hoe zou dát gaan.. ‘ Want we zijn zo mono als maar kan. Wat niet wil zeggen dat ik me veel kan voorstellen en dat probeer ik dan ook.
Het lijkt erop dat er een verschil is tussen een ‘open relatie’ die wordt opengesteld voor een andere minnaar en minnares waar men verder gesloten over is. De andere ‘open relatie’ is hierover wél open naar de buitenwereld.
Van beiden proberen wij ons een voorstelling te maken, met name als er kinderen in het spel zijn. Ik kan me niet voorstellen dat kinderen zich prettig voelen als hun ouders op een dag het heuglijke nieuws vertellen. Hun wereld staat al op zijn kop als hun ouders gaan scheiden maar waarschijnlijk leven ze met deze boodschap voortdurend met de angst dat dit gaat gebeuren.
Die extra partners kunnen door de kinderen toch nooit worden geaccepteerd (misschien als kinderen al de deur uit zijn)? Ze worden voor een vreselijk loyaliteitsconflict gesteld: ‘als ze die nieuwe partner van papa leuk vinden, is dat zielig voor mama’.
Onmogelijk!
Ik kan me veel situaties voorstellen waarbij het voor de volwassenen erg fijn en makkelijk is om de relaties helemaal open te gooien: dagjes/ nachten samen weg, diepe vriendschap etc. Maar voor kinderen altijd een bedreiging!
Als er geen kinderen bij zijn betrokken of de kinderen zijn al volwassen dan ligt het uiteraard anders.
Helaas is de term ‘uit de kast komen’ hier ook van toepassing, een term die behoorlijke negatieve bijklank heeft omdat mensen ‘in de kast blijven’ vanwege discriminatie, uitsluiting en stigmatisering.
In de kast blijven om naasten te beschermen vind ik een verantwoordelijke keuze waarbij je niet alleen aan je eigen behoeftes denkt. Dus Rhea: blijf lekker zitten waar je zit en fijn dat je anderen zoveel van jezelf laat zien!
PS Ja, ben nu natuurlijk wel nieuwsgierig naar de verhalen van mensen die wel naar buiten treden. Lopen jullie relaties ‘door elkaar’? Zijn de partners aanwezig bij verjaardagen, kerst of oud&nieuw? Of is dat té open?
Als ouders heb je volgens mij de taak je kinderen met heel veel onvoorwaardelijke liefde op te voeden tot zelfstandige, autonome mensen die op een weldoordachte manier hun eigen beslissingen nemen. De ouders zijn hierbij doorgaans zelf de belangrijkste voorbeelden voor hun kinderen.
Zou het een kind werkelijk schaden als het ziet dat zijn ouders verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen geluk (en dat heeft m.i. niets met egoïsme te maken) en zich op hun pad niet laten belemmeren door angst voor discriminatie, uitsluiting of stigmatisering? Zijn ouders niet juist dán rolmodellen aan wie hun kinderen zich kunnen optrekken en spiegelen?
Voor wat betreft je laatste vraag:
Ik heb twee partners en denk niet in termen als ‘primaire’ en ‘secundaire’ relatie. Met beide mannen deel ik alle aspecten van mijn leven.
Aan de kant van mijn ene vriend is de constellatie heel open en komen we gewoon bij elkaar over de vloer als het zo uitkomt. We zijn op de hoogte van elkaars wel en wee en leven met elkaar mee als er iets aan de hand is. Familie, vrienden en collega’s weten hoe wij in het leven staan. Ik krijg weleens verbaasde (“zo’n gewone vrouw en dan zo’n liefdesleven?” ;-)) maar eigenlijk nooit onbeschofte reacties. (Misschien omdat ik er geen ophef van maak, niet de behoefte heb om me tegenover m’n omgeving te verantwoorden, maar er op een heel normale manier over praat?)
Aan de kant van mijn andere vriend ligt het allemaal wat moeilijker. We zijn op een heel open manier van start gegaan maar inmiddels is daarin het nodige veranderd. Op zich is het zijn probleem maar doordat we ons zo verbonden met elkaar voelen heeft het ook zo z’n invloed op mij.
Daarnaast ben ik een zgn. “schaduwweduwe”. Ik heb destijds heel bewust voor die geheime relatie gekozen maar heb een verschrikkelijke tijd gehad toen mijn vriend plotseling overleed en ik nergens met mijn verdriet heen kon.
Ik ken dus situaties van extreme geslotenheid, extreme openheid en alles daar tussenin. Geef mij de openheid maar!
Ik heb er al een tijd geleden voor gekozen open en eerlijk te antwoorden als mensen mij vragen hoe ik mijn leven leef. Ook mijn familie en kinderen zijn op de hoogte dat wij poly leven. Ik voel dit als een bevrijding. Ik hoef me nooit meer te verbergen. Ik ben wie ik ben en als je vandaag pas ontdekt dat ik poly ben en mij daarom anders beoordeeld als gisteren tien je dat nog niet wist, zegt dat meer over jou dan over mij. Ik ben gelukkig en wil dat zo houden en dat gaat niet als ik me moet verbergen. Ook ik hoop op meer acceptatie en stel mij daarom open op naar de buitenwereld. Beoordeeld en veroordeeld word er toch dus ik heb liever mensen om me heen die mij accepteren zoals ik ben.
@Benny Lobo, ja en jouw keuze voor openheid maakt jouw getuigenissen dan ook extra geloofwaardig. Daarom kies ik, zoals ik hierboven al aangaf, zelf ook voor honderd procent openheid. Wat niet wil zeggen dat de keuze voor anonimiteit van Rhea niet deugt, want wij gaan nu eenmaal niet – gelukkig niet – over de keuzes die anderen maken.
Mooi verwoord. Ieder leeft zijn/haar leven op die wijze die ze zelf verkiezen. Of dit nu wel of niet anoniem is vind ik persoonlijk van ondergeschikt belang.
Hear, hear, Harrij. Ik herken de dillemma’s, toch ga ik voor de openheid. Helemaal.
Fijn dat je met dit blog een antwoord geeft op mijn prangende vraag en die van verschillende andere mensen: waarom kies je voor anonimiteit. Uit dit blog begrijp ik jouw keuze, een keuze die niet de mijne is en dat ook geenszins hoeft te zijn. Dat jouw werken aan openheid en eerlijkheid in relaties daardoor afbreuk doet, blijft onverlet, maar daar staan andere, door jou genoemde, voordelen tegenover.
Maar hoe dan ook, het is te hopen dat er gauw een tijd komt waarin anonimiteit op gebied van de liefde niet meer nodig is. Het is helaas zo dat er in deze monogame tijd een gedoogsfeer heerst rondom het stiekem vreemdgaan – doorgaans met een vette, begrijpende knipoog. Tenzij je het slachtoffer bent, natuurlijk, dan is de ellende niet meer te overzien. Laten we voorkomen dat er over een aantal jaren ook iets als stiekem polyamorie ‘bedrijven’ gedoogd gaat worden, want dan zijn we ten opzichte van open en eerlijke liefde alleen nog maar verder van huis geraakt.