‘Kom je boven?’ Het sms’je laat niets te raden over en ik zou het leuk moeten vinden. Er is alleen een klein detail waardoor ik het niet leuk vind: we hadden een afspraak om vier uur. Een afspraak ja, omdat mijn man het zó druk heeft dat quality time erbij inschiet als we het niet in de agenda zetten.

Ik kijk op de klok. Het is half zes.

Quality time is over. Tijd voor een quality-fight!

Zodra ik mijn hoofd om de slaapkamerdeur steek zegt hij sorry. Hij trekt er een schuldbewust gezicht bij. Ook dat nog.

‘Sorry. Ik had een alarm in moeten stellen.’
‘Je had wát?’
‘De wekker moeten zetten, dan was ik de tijd niet vergeten.’
‘Dus sorry omdat je geen wekker hebt gezet?’

Mijn kalme en verstandige ratio heeft geen schijn van kans; mijn temperamentvolle emoties nemen het van me over.

Wij zijn duidelijk nog niet aan goedmaken toe. Wij moeten eerst nog ruzie maken.

Goedmaken is een precies werkje. Als je dit half doet, is de schade soms groter dan het incident zelf. Je moet het dus écht menen en niet doen omdat je van het gedoe af wilt zijn of om je goede wil te tonen. Een ander voelt haarscherp aan dat je motieven niet oprecht zijn.

Goedmaken is een proces. Hoe het proces loopt hangt af hoe de gekwetste en de kwetser met de situatie omgaan. De aanleiding tot ruzie ontstaat vaak door een actie plus een reactie waarbij de gekwetste en kwetser van rol wisselen. Dat  maakt goed ruziemaken (en goedmaken) gecompliceerd.

Ik ken mijn eigen rol dit keer maar al te goed. Toen ik verlangend zat te wachten en het na vieren was, had ik me van mijn beste kant kunnen laten zien. Als ik in een veelbelovende luchtige outfit zijn werkkamer was binnengelopen op mijn hoge hakken en op zijn schoot was gekropen, had hij zijn werk meteen uit zijn handen laten vallen. Maar ik koos ervoor om niets te doen. En niets doen is in dit geval ook een duidelijke actie.

Omdat ruziemaken een proces is, zijn er duidelijke stappen te onderscheiden. Kijk even mee.

Het ruzie-goedmaak-proces bestaat uit 5 stappen:

1. Gedoe, oftewel de confrontatie, lees: ruzie
2. Toegeven wat je rol is. Kwetsbaarheid tonen.
   Schets heel precies hoe de situatie was, laat zien dat je begrijpt waar je de ander pijn hebt gedaan, neem de volledige verantwoordelijkheid voor wat je deed en toon berouw.
3. Vergeven
   Hier is soms tijd voor nodig. Als je merkt dat je alles hebt gedaan om het goed te maken, maar de ander is nog steeds boos, voel je dan niet afgewezen, maar laat het even los.
4. Herstellen wat fout is gegaan.
5. Verzoening.

Hoe de gekwetste met de gebeurtenis omgaat hangt af van de volgende factoren:

1. Hoe close is de relatie die je hebt met de ander?
2. Hoe ingrijpend de kwetsende gebeurtenis is.
3. In hoeverre is de gekwetste in staat om het los te laten?
4. Hoe welwillend is de gekwetste om de fouten van de ander te accepteren en compassie te hebben?

Hoe de kwetser met de gebeurtenis omgaat hangt af van het volgende:

1. In hoeverre vindt de kwetser dat het slachtoffer zelf schuld draagt?
2. In hoeverre toont de kwetser berouw over het gebeurde?
3. In hoeverre is de kwetser oprecht in de verontschuldiging?

Welke invloed heb je zelf op het verloop van de ruzie? Goed om te weten wat je niet moet doen:

1. Als kwetser beginnen om aan de gekwetste uitleggen hoe het komt dat je deed wat je deed. In de meeste gevallen wil de gekwetste eerst zelf begrepen worden, voordat er ruimte is voor begrip van de ander.
2. De schuld buiten jezelf leggen. ‘Ik deed het toch niet expres? of ‘Het kwam door…’.
3. Impliciet de schuld bij de ander leggen. Dit doe je ook door te zeggen: ‘Het spijt me dat je dit zo ervaart, voelt etc.’ Het is dan alsof het een probleem van de ander is.
4. Alleen excuses aanbieden voor de handeling en niet voor de consequenties.
5. Halve excuses aanbieden. ‘Sorry, … denk ik.’

Goedmaken is mooi. Je toont karakter. Je herstelt de band. Het geeft vertrouwen. Het inspireert. En je voelt het meteen als iets goed is. Je herkent het aan de klik. Het moment dat je elkaar weer kan aanraken. Je voelt je intens verbonden met elkaar. Alles is uitgesproken. Er staat niets meer tussen jullie in.

De quality fight, werd uiteindelijke quality verbondenheid en die eindigde alsnog in quality time.

Als ik mijn man een opening biedt zodat hij me écht laat voelen dat hij er ook van baalt, dat hij het rot vindt voor mij dat ik op hem heb zitten wachten, kan het goedmaken beginnen.

‘Ben je nog boos op me?’
‘Nope.’  Ik lig tegen hem aan, voel zijn armen om me heen. Streel zijn borst.
‘Het spijt me dat ik je vergat.’ Het is oprecht.
‘Het spijt me dat ik niet naar je toeging.’ Ik meen het ook.
‘Toch ga ik de volgende keer wel mijn wekker zetten.’  Nu moet ik er om lachen.
‘Ik stuur jou de volgende keer wel een sms’je; wat voor verrassingen je aan het voorbereiden bent.’

Hij grijnst. Hij neemt de uitdaging onmiddellijk aan. Hij is goed in verrassingen.

Hoe ervaar jij het als het tijd is om goed te maken? Vind je het vernederend, waarbij je het gevoel hebt dat je door het stof moet kruipen? Of voelt het juist als herstel? Ik ben benieuwd naar jouw ervaring. Een reactie bij de blogs op mijn website, levert je een gratis consult op.

P.S. Deze blog is een onderdeel van een serie blogs over ruzie. Klik op overzicht, voor een overzicht van mijn blogs. En… volg mij op Twitter @openrelaties. Ik volg terug.

Rhea Darens
Relatietherapeut