Mijn man en ik waren 23 jaar samen toen ik werd verleid door een collega. Nog nooit had ik met iemand anders een relatie gehad dan mijn man en nu werd het mij in de schoot geworpen. Ik werd verliefd.
Vlinders én paniek
Voor mij waren er toen 3 opties:
- Baan opzeggen, contact verbreken en alles bij het oude laten.
- Blijven maar niets tegen mijn man zeggen en vreemdgaan.
- Alles aan mijn man vertellen en onderzoeken of er ruimte was voor een open relatie.
Optie 1 zou verreweg het verstandigste zijn. Maar wilde ik op mijn 80-ste het gevoel hebben dat ik durfde te leven of dat ik me door angst had laten leiden? Zou ik spijt krijgen omdat ik niet eens de moed had gehad mijn verlangen uit te spreken?
Optie 2 kwam toen heel erg dichtbij. Ik was verliefd op een ander en deelde dit eerlijk. Met die ander welteverstaan. Ik probeerde oneerlijk te zijn: ik ging uit eten en zoende met hem. Deze ‘vorm van eerlijkheid’ voelde niet liefdevol.
Hierdoor brak iets in mij. Zó kon ik niet verder gaan. Niet alleen omdat ik mijn man niet wilde verraden; ik besefte dat als ik verder ging, ik óók mezelf verraadde.
Optie 3 bleef over. Ik verzamelde al mijn moed bij elkaar en ging naar mijn man. ‘Het enige wat ik vraag, is of we een maand lang kunnen onderzoeken of een open relatie iets voor ons is. Voelt het niet goed dan zeg ik mijn baan op, ga ik weg en verbreek ik alle banden.”
Ik was voor mijn man ook zijn enige liefde geweest. En ook hij was nieuwsgierig. Hij stond open voor mijn voorstel. We maakten goede afspraken en een maand later waren we zover. De evaluatie. We beseften goed dat we iets gevaarlijks deden. We wisten dat dit onze relatie voorgoed zou veranderen. Juist dit zorgde ervoor dat we ons ontzettend op elkaar richtten. We werden weer ontzettend verliefd, vreeën de sterren van de hemel en hadden veel meer te bespreken. Alsof we elkaar weer opnieuw ontdekten.
Dit was de makkelijke fase. De fase van plannen maken
De uitvoering werd een ramp.
Onze diepste angsten kwamen boven. We raakten elkaar op pijnpunten waarvan we niet wisten dat ze bestonden. De eerder gemaakte goede afspraken werden ineens stokken om mee te slaan. Dagenlange ruzies waren het gevolg.
Toch kwamen we er iedere keer beter en sterker uit. Dit avontuur maakte ons allebei zó kwetsbaar en zó wankel dat we na een half jaar in relatietherapie wilden. Op onze zoektocht naar een geschikte therapeut vonden we er niet één voor stellen met een open relatie.
Het werd een psycholoog. Hij zei meteen: ‘Een open relatie is gedoemd te mislukken. Jullie denken dat jullie het nu onder controle hebben hebben.Dit is nog niets.’ Maar we konden en wilden niet meer stoppen. De psycholoog hielp ons om gesprekken in goede banen te leiden maar zijn uitgangspunt bleef dat een open relatie een no go area was. Maar de gesprekken brachten rust tussen ons.
We waren vol aan het puberen en we genoten ervan met volle teugen. Ondanks het gedoe. We leefden!
Inmiddels hebben we al een aantal jaren een open relatie. Soms vinden we het nog steeds gedoe. We zijn allebei weleens jaloers. En onzeker. Of bang.
Maar we zijn ook dankzij dat moeilijke eerste jaar dieper verbonden met elkaar dan ooit. We zijn persoonlijk heel erg gegroeid. We weten nu dat we elkaar niet zomaar kwijtraken. Een open relatie doe je samen.
We weten dat het goed komt. Zelfs als het misgaat.
Onze open relatie is geheim voor de buitenwereld. Omdat het rust geeft. In mijn werk als relatietherapeute blijf ik voor de buitenwereld anoniem. Ondanks dat, weten cliënten mij te vinden. Dat vind ik bijzonder.
Nu help ik zelf mensen die van hun open relatie een succes willen maken. Mensen die behoefte hebben aan feedback en het bespreekbaar maken van tegenstrijdige gevoelens. Mijn missie is stellen die kiezen voor een open relatie bij elkaar te laten blijven. Voor het ene stel is het een levensstijl. Voor het andere stel is het een fase. Neemt niet weg dat de stap van monogaam naar non-monogaam een relatie behoorlijk onder druk kan zetten. In het onveilige gevoel dat dan ontstaat toch een veilige verbondenheid creëren en dat ze er sterker uit komen, is waar ik stellen bij help.
Daarom blog ik, geef ik therapie, deel ik kennis in polygroepen, doe ik onderzoek en schrijf ik. Sinds 2019 is er ook mijn boek voor stellen en relatietherapeuten “Een open relatie niet voor watjes”.
Dit kan ik echter niet alleen. Daar is jullie hulp bij nodig. En dat kan in vele vormen. Beveel mijn boek aan, schrijf een review bij een boekhandel of bol.com, schrijf een reactie bij deze blog (!), doe eens mee aan een onderzoek of geef mijn naam door aan stellen die worstelen met een open relatie. Sinds ik ook online werk is afstand geen probleem meer.
Deze blog heb ik al eerder geschreven voor Lotty Rothuizen (http://www.lottyrothuizen.nl/), voor wie ik mocht gastbloggen. Niet omdat ze een open relatie heeft, maar omdat ze nieuwsgierig was naar het verhaal erachter (en haar lezers blijkbaar ook).
7 jaar later
Ondertussen zijn mijn man en ik 10 jaar verder in onze open relatie en is het 7 jaar na het schrijven van deze blog. Mijn minnaar is een paar jaar geleden overleden en de relatie van mijn man met zijn vriendin is nu net na 5 jaar geëindigd. Zij is monogaam en heeft een monogame liefde gevonden. Onze kinderen zijn het huis uit en weten het nog steeds niet. Daar ga ik volgende blog dieper op in. Mijn twee geliefdes wonen in het buitenland. Door Corona ligt dat op een laag pitje. Met al deze veranderingen staan mijn man en ik weer aan de vooravond van een nieuwe fase in onze open relatie. Hoe die eruit gaat zien weten we eigenlijk nog niet. De komende maand gaan mijn man hieraan besteden.
Wat ik wel gemerkt heb is dat de opinie omtrent open relaties weer een beetje verschoven is. Men realiseert zich dat CNM (consensuele non-monogamie) deel uitmaakt van de maatschappij en dat daar ook vanuit de hulpverlening een antwoord op moet komen, waarbij kennis, discussies, ideeën nodig zijn. Op aanraden van een ass.prof aan de UvA bracht ik mijn stellen mei 2019 in kaart. 73% was bij elkaar. Nu (februari 2021) is dit percentage nog steeds gelijk. Dit is vergelijkbaar met de resultaten van stellen in een monogame relatie. Dat relatietherapie geen zin heeft bij stellen in een open relatie is in elk geval niet meer aan de orde. Dat het niet altijd een makkelijke groep is voor relatietherapeuten, omdat de emoties hoog op kunnen lopen, dat wel iets om rekening mee te houden. Toen ik mocht presenteren voor relatietherapeuten op een EFT-cafe van EFT Nederland was de opkomst enorm. En ook relatietherapeuten hebben tegenwoordig een open relatie 🙂
Ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn blog. Is je interesse gewekt, ben je nieuwsgierig? Je mag me volgen op Twitter @openrelaties, op Facebook: Darens Rhea, of op Instagram @eftrelationshipcounselingopenrelation. Ook als je monogaam bent. Ik volg altijd terug 🙂
Mocht je meer willen lezen, klik dan op overzicht, voor een overzicht van mijn blogs.
Rhea Darens
Relatietherapeut
Schrijfster van “Een open relatie niet voor watjes”
Ik was 15 jaar toen ik relatie kreeg met mijn huidige partner. We zijn dus al 32 jaar samen en hebben kinderen. Vorig jaar heb ik een affaire gehad met iemand die ik leerde kennen via internet. Het was/is een sexuele affaire waarbij mijn intentie nooit is geweest mijn partner te verlaten of in te ruilen. Mijn minnaar werkt ook in de sex industrie en er is geen sprake van verliefdheid. Wel van een vriendschap. Na het bekend maken van vreemdgaan ben ik zelf in therapie gegaan om te ontdekken waar mijn gevoel van spanning opzoeken en voorkeur voor sex met anders dan mijn partner vandaan komt. Ook hebben we samen besloten onze relatie te openen. We hebben veel boeken gelezen(o.a openrelatie niet voor watjes). We zijn ons er heel erg van bewust dat het openen van onze relatie zeker niet de makkelijkste stap is, onze relatie is altijd heel hecht geweest en we worden nu geconfronteerd met heel veel moeilijke gesprekken en emoties. We hebben ook besloten om in relatie therapie te gaan omdat we soms het idee hebben in dezelfde cirkels te blijven hangen. Ik heb nu dus een relatie met mijn partner en mijn minnaar(dezelfde man als toen) zie ik 1 keer in de maand en er zijn duidelijke regels wat betreft contact. Mijn partner heeft van mij alle vrijheid gekregen om te kijken waar hij behoefte aan heeft. Hij heeft geen regels. We communiceren heel open naar elkaar. We zien dit ook als experiment waar we onszelf tot het einde van het jaar hebben gegeven om te kijken of dit voor beide partijen werkt. Ik hoop dat ik na dit experiment kan zeggen dat het veel toegevoegd heeft aan onze relatie en dat die alleen maar sterker is geworden.
Hallo,
Het kan een heel verhaal worden, maar dat doe ik maar niet.
In het kort komt het erop neer dat in 2016 mijn vrouw gevoelens heeft ontwikkeld voor een andere man. Daar kwam ik achter doordat ik gewoonweg merkte dat ze zo lovend over hem sprak, dat ik tussen de regels door iets proefde dat ‘meer’ was. Ik ben al 32 jaar met haar getrouwd; dan ga je iemand door en door kennen.
Het bleek waar te zijn; ze had gevoelens voor hem, en hij voor haar.
Ze hadden al geknuffeld, zei ze, maar ik vermoed wel meer dan dat.
Toch wil ze niet met hem stoppen. Ze wil hem graag blijven zien. Ben ik dan de gebeten hond als ik zeg, dat ik wel een zeker risico loop haar kwijt te raken, als ik dat toelaat? Moet ik het haar verbieden? Zo ben ik niet. Maar ik wil huilen naar de Maan, want het doet pijn….
Hij heeft een LAT-relatie met iemand en doet dat dus ook achter de rug om van die ander. Toch bleef het aan de gang. Appjes zoals ‘ik wil je graag weer zien’ , kan ik appchatten, of kan het niet’ (elk tijdstip vd dag), ik wil je graag weer vasthouden en zoenen..’
Hoe weet ik dat? Ja, ik keek op een gegeven moment op haar mobiele telefoon (Ben ik niet trots op maar ik Voelde gewoonweg dat er meer was…), en zag opmerkingen die je niet zomaar als gewone vriend en vriendin maakt…. ik voelde mij verraden, misleid, en echt niet lekker toen ik het las.
Mijn vrouw is een hele lieve vrouw, ik hou heel veel van haar. En ik ben zelfs iemand die zo ruimdenkend is, dat ik het oke zou vinden als zij wat ‘plezier’ met een andere man zou hebben.
Omdat dat het vrijen met mij niet meer zo goed lukt, vanwege lichamelijke problemen.
Ik heb haar een open brief geschreven, en telkens weer begin ik erover. Ik moet de woorden uit haar trekken, maar zelfs nadat zij toegaf gevoelens voor hem te hebben, zwakt ze het telkens af. Of dat nu schaamte is, een groot loyaliteitsgevoel naar mij toe, ik weet het niet.
Uiteindelijk na een diep gesprek zou ze het ‘onderzoeken’, of een open relatie met hem mogelijk zo zijn. Met medeweten van mij wel te verstaan. Je begint hier als echtpaar aan, en goede duidelijke afspraken zijn dan heel belangrijk!
Maar nog ben ik er achter gekomen dat ze apps verzwijgt, en ze ook wist zelfs… ik weet het niet meer. Ik word er gek van. Ik vraag of ze het wil delen met mij,maar het is alsof ze dat niet wil of kan…
Wat zijn de beste stappen die ik vervolgens kan nemen? Zij mag het van mij doen met hem, maar ik verwacht daarvoor in de plaats openheid en eerlijkheid. Is dat teveel gevraagd? Het is geen controle van mijn kant, maar het ongewisse geeft mij slapeloze nachten…
Bedankt alvast voor uw reactie.
Vriendelijke groet,
Anton
en bedankt voor de reactie, beheerder van deze site?
Graag gedaan! Rhea
Ook mijn vriend en ik hebben een open relatie, dit is iets wat wij allebei wilden. Het voegt voor ons echt iets toe aan de relatie, die overigens altijd goed is geweest. Ik zeg altijd ” wie ben ik om te zeggen dat jij van mij bent ?” Je bent sowieso nooit elkaars bezit, om tegen iemand te zeggen ” Dat mag niet”.
Natuurlijk is dit niet voor iedereen weggelegd, maar misschien heeft onze leeftijd en ervaring hier ook mee te maken. Eerlijk en open naar elkaar zijn, spreek je gevoelens uit, maar vooral genieten en plezier hebben. Je kunt het zo gecompliceerd maken als je wilt, maar dat het hoeft het echt niet te zijn.
hoi debbie ik zal graag met ik kotac willen kommen over het onderwerp minnaar xxx jan mail je mijn jacob.stamfendt@hotmail.com
Hallo
Ook wij zitten in het proces van Veel praten met elkaar over een open relatie.
Mijn vrouw wil meer sexuele vrijheid en spanning met iemand anders
Ze heeft nog steeds gewoon en al 15 jaar contact met haar ex
Ik weet hier ook van en heb hier nooit een probleem van gemaakt
Er speelt geen verliefdheid mee.
Maar alleen nieuwsgierigheid spanning en geilheid.
Wel hebben ze hierover gesproken en ook opgewonden hier door geworden
Maar ze hebben nog geen sex gehad
Wel besproken met elkaar
Ze vind dit vertrouwd met hem en wil hiermee beginnen
In eerste instantie vond ik het idee niet fijn om dit uit te proberen
Maar heb er inmiddels veel over gelezen
Ook hebben wij samen een fijne sexuele relatie waarin we onze diepste verlangens en fantasieen kunnen delen
Ik weet dat ze dit erg graag wil en hebben samen besloten dat ik ze daar in vrij laat.
Waardeert ze trouwens enorm.
Alleen weet ik niet of ik het met iemand anders kan en in wat voor vorm
Ik heb enkele goede en intieme vriendinnen waar ik veel mee deel en ook heel open kan praten
Ook ga ik met hun een avondje stappen of een dagje sauna .
Mijn vrouw vind dit ook goed.
Maar sex met hun zou voor mij denk stap te ver zijn.
Alhoewel ik het idee om met iemand sex te hebben mij ook wel soms opwind.
Ook vind ik het gek genoeg ook opwindend te weten dat mijn vrouw geniet met iemand anders kan genieten van sex
Maar mijn vraag is of dit nu ook een open relatie is.
Dit was een beetje mijn verhaal en hoop dat ik iemand mee helpt die ook in dit proces zit
Dank voor je bijzondere verhaal Hans. Wat de open relatie an sich betreft, denk ik oprecht dat je wat aan mijn blogs zal hebben, maar ik wil je ook graag wijzen op de reacties van anderen op mijn blogs. Hier zitten veel mooie openhartige verhalen bij, waar je vast herkenning in zal vinden.
Mijn vriend zei eens…… vreemdgaan hoeft niet het einde van een relatie te zijn….shrok hier van Ik kreeg gelijk een schuldgevoel en dacht dat ik niet goed was…Hij is ook voor een open relatie. .. ik vind het niet kunnen..moet er niet aan denken dat hij eerst met mij sex heeft daarna met een ander en dan ben weer aan de beurt……Ik weet dat dit onderwerp mijn relatie kapot maakt…..
Ik kan me voorstellen dat je schrikt, als je vriend dit soort dingen zegt. Jullie hebben allebei een punt. Je vriend heeft gelijk als hij zegt dat een ander naast de relatie niet het einde hoeft te betekenen. Jij hebt gelijk, dat je vindt dat er niet te licht over gedacht moet worden. Je plaatst je relatie in een onveilige situatie, als je er een ander naast wil hebben. Dit betekent dus dat je in een onveilige situatie zal moeten leren een veilige verbondenheid te creëren. Dit vergt inzet en doorzettingsvermogen. Want de emoties kunnen hoog oplopen en dit kan voor veel gedoe zorgen. Hoe zorg je ervoor dat je elkaar niet kwijt raakt in dit gedoe? Of dat je moedelos wordt? . Is je vriend, die graag een open relatie wil, ook bereid om verantwoordelijkheid te dragen als het moeilijk word, of ligt dan de bal bij jou, omdat jij er ‘niet mee kan omgaan’? Ik raad niemand een open relatie aan, omdat ik weet dat je dan kiest voor een tocht over bergtoppen en niet voor een wandeling door een park. Maar stellen die dit avontuur zijn aangegaan en vastlopen, kunnen wel altijd bij mij terecht. Want gedoe, kan ook de moeite waard zijn 🙂 Veel succes Anna.
Zo herkenbaar! Zelf zit ik in zo’n zelfde situatie, maar de gedachte van mijn partner met een ander, maakt me helemaal gek! Als ik hierin mee zou gaan, dan zou ik het voor hem doen, wat nooit een goed uitgangspunt zou zijn om hieraan te beginnen.. ik ben bang dat dit zomaar het einde van onze relatie zou kunnen betekenen..
Vrijheid komt pas na veiligheid. Ik kan het niet genoeg benadrukken. Pas als je veilig gehecht bent, dan pas zullen gevoelens van jaloezie, van onzekerheid, van angst verminderen. Helemaal weg gaat het niet, maar het wordt wel dragelijk. Zelfs als er door een verandering weer een crisis komt, zul je merken, dat deze nog steeds intens kunnen zijn, maar vaak korter duren. Het wordt makkelijker elkaar te vinden. En het is absoluut waar, wat Anna zegt, een open relatie hebben is geen kunst, het goed houden kan soms een ‘hell of a job’ zijn. Aan de andere kant dames: ‘never a dull moment’ en …. dit zijn allemaal levenservaringen.
Trek aan de bel, als het je teveel wordt: 06-41587202. En verder vind ik het ontzettend leuk, zoals jullie niet alleen mijn blog lezen, maar ook de reacties. Dit zijn zulke parels. Net als jouw reactie Sonia. Dank je wel.
Hallo,
Ik heb al meer dan 5 jaar een relatie met mijn vriendin van wie ik ontzettend veel hou. We vullen elkaar ontzettend goed aan en zijn over het algemeen een gelukkig stel.
Door het plotselinge overlijden van haar vader zijn we in een emotionele rollercoaster terecht gekomen. De afgelopen jaren waren voor ons beide zwaar. Ik heb hierbij vaak het gevoel gehad dat ik offers heb moeten maken om haar verdriet en angst weg te kunnen nemen. Zo heb ik vele avonden met een troosteloos hoopje ellende op de bank gezeten terwijl mijn vrienden het weekend aan het vieren waren.
Seks zat er tijdens deze periode ook niet in. Ik heb haar hier ook nooit om gevraagd of toe gedwongen. Echter, mijn libido is niet veranderd. Ik heb in onze relatie sowieso altijd meer zin in seks, maar door de hele situatie, zijn de verschillen in libido alleen maar groter geworden.
Mijn libido is van nature al best wel hoog. Daar komt nog eens bij dat ik een soort van fetish heb voor vrouwen in strakke jeans en hakken. Iets wat ik vaak op straat of tijdens uitgaan tegen kom. Om de druk van de ketel te halen, masturbeer ik daarom vaak. Toch merk ik dat ik behoefte heb om seks te hebben.
Als ik dan toch gedronken heb en een keer op stap ben, verander ik volledig. Van zorgzame gevoelige vriend verander ik in een egoïstisch mannetje dat maar 1 doel voor ogen heeft: seks! Dit heeft ertoe geleidt dat ik al meerder keren ben vreemd gegaan. Iets waarvan ik op het moment ontzettend van geniet maar de volgende dag ontzettend veel spijt van heb. Mijn vriendin weet van mijn nachtelijke escapades. Ik vertel het haar… met pijn in mijn hart. Voor mij staat deze drang tot lustbevrediging los van mijn relatie met haar. Alleen zoiets krijg je naar de buitenwereld nooit goed gepraat. Ze begrijpt me,
We hebben het wel eens over een open relatie gehad. Alleen ik denk niet dat dit gaat werken aangezien alleen ik degene zal zijn die hier baat bij heeft. Iemand anders nog tips?
Fijn dat je een reactie plaatst bij mijn blog. Een ingewikkelde situatie, wel helder beschreven. De aanloop, voor een deel seksuele verwaarlozing, je eigen libido.
Veel open relaties beginnen niet al te zuiver, oftewel, er is eerst vreemdgegaan, het is opgebiecht en vervolgens komt het voorstel om de relatie te openen. De verwachting is, dat wanneer er toestemming is voor “een ander” (een lover, one-night-stand), er geen pijn meer zal zijn bij de partner. Vrijheid, blijheid en vooral geen gedoe en pijn. Bij sommigen werkt dat ook zo. Echter niet bij allemaal. Vaak wordt vergeten, dat een relatie eerst veilig verbonden moet zijn, voordat die vrijheid mogelijk is. Het klink misschien wat technisch, maar je herkent een relatie die nog niet veilig is, aan de gevoelens van pijn, jaloezie, angst en onzekerheid en vooral het ontbreken van de klik als hierover gesproken wordt. In plaats van een klik is er juist afstand, met de daarbij behorende gevoelens van machteloosheid, frustratie en verdriet. Misschien helpt het om mijn blogs over EFT en hechting te lezen? Het creeren van veiligheid vergt namelijk wel een inspanning. Ook het herstellen van het vertrouwen na vreemdgaan vergt een inspanning. Mijn ervaring in mijn praktijk is echter wel, dat stellen die hier door heen komen, dieper verbonden zijn, dan de “normale” monogame stellen. Soms denk ik weleens dat het komt, dankzij de crisis, die “een ander” kan veroorzaken en de inzet die partners samen leveren om hier weer uit te komen. Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
Ik zie dat wat instellingen veranderd zijn, maar je begrijpt waarschijnlijk dat dit bericht van mij is, Rhea Darens. (Hopelijk staat het nu wel goed)
Hallo..
ik heb nu al 3 jaar een super relatie met mijn vriend . Sinds kort stelt hij voor om voor open relatie te gaan . Ik zelf heb daar een beetje moeite mee om te begrijpen terwijl we zo goed samen zijn . We werken allebei keihard in de horeca en hebben al bijna geen tijd voor elkaar . Ik denk dat het ons nie te goed komt om daar mee te beginnen . Ik heb hem gevraagd met veel begrip en twijfel want hij als afspraken wil en hoe hij de open relatie ziet . Ik ben bang voor de stap te zetten en een mooie relatie stuk te maken daarmee .
Dank voor de reactie op mijn site Jess. Ik begrijp je gevoelens van angst en twijfel. Heel verstandig dat je met je vriend dit bespreekt en terecht dat je hem vraagt, waarom hij dit wil. Hoe naar dit moment voor jou ook is, zie het ook maar als een wake-up call. Ongeacht welke richting jullie opgaan met jullie relatie, wat jullie nu in elk geval zullen doen, is je eigen relatie onder de loep nemen. Deze na-1000-dagen crisis (zoals ik die noem 🙂 is niet ongebruikelijk of raar.
Een open relatie is niet zomaar “we nemen er een ander bij” of “we laten elkaar vrij”. Gek genoeg, is de start van een open relatie, dat er juist heel veel geinvesteerd wordt in de vaste relatie. Voelen jullie je verbonden? Zijn jullie veilig gehecht? Zijn jullie instaat elkaar te troosten en gerust te stellen als de ander iets doet waar je van schrikt, of als je dat zelf doet?
Een open relatie kun je niet pakken. Het wordt je gegeven, door je partner. Niet elke partner is daar klaar voor, of heeft daar zin in, of voelt zich veilig genoeg om dat te kunnen geven. Is daar ook ruimte voor binnen jullie relatie? Is het niet willen ook een optie die er mag zijn?
Een goed boek om te lezen is “Houd me vast” van Sue Johnson, hoogleraar klinische psychologie en grondlegger van EFT (Emotionally Focused Therapy. De therapie die ik gebruik als relatietherapeut. Heel makkelijk en toegankelijk geschreven, met herkenbare stellen.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Sterkte de komende tijd.
Zo’n vijf jaar geleden heb ik het initiatief genomen om de boel open te gooien. Mijn man voelde er niet veel voor maar hij wilde me ook niet tegenhouden. En omdat we al vanaf ons 18e samen zijn en daarvoor weinig serieuze relaties hebben gehad begreep hij het ook wel. We hadden allebei, heel naief misschien, het idee dat het eenmalig zou zijn. Eén keer een avontuurtje met een ander en dan zou ik weten hoe dat was en dan was het klaar. Maar door die ene keer is er iets losgemaakt bij mij. Ik besef dat ik er gelukkiger van word, als ik meer ruimte heb in mijn relatie. Mijn man heeft die behoefte niet. En op dat punt wijkt ons verhaal dus af van het jouwe. Een open relatie is sowieso lastig, maar als je er samen voor kiest zoals jullie doen, dan is er gelijkheid. De ene keer heb jij een date, de andere keer je partner. De ene avond zit jij te whatsappen met je liefje, de andere keer is je partner onbereikbaar voor jou, omdat hij midden in een skypegesprek met zijn liefje zit. Bij ons is dat anders. Ik ben degene die contacten heeft met anderen, ik ben degene die moet vertellen wat er speelt want dat hebben we zo afgesproken, ik ben degene die niet genoeg heeft aan één partner, etc. Mijn man heeft het gevoel niet meer speciaal te zijn, dat doet hem pijn. Dat leidt tot een hoop schuldgevoel bij mij. En zo worstelen en schipperen we voort. Omdat we veel van elkaar houden en elkaar niet kwijt willen, zijn we gelukkig nog steeds bij elkaar. In de dagen dat het echt moeilijk is, denk ik vaak: “dan moet ik er maar mee stoppen”, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Want gevoelens laten zich niet zomaar wegstoppen.
Wat een bijzonder verhaal. Ik begrijp je helemaal als je het hebt over deze ‘ongelijkwaardigheid’. Het is lastig als de een wel een open relatie wil en de ander niet en het is ook echt iets dat je gegund wordt door je partner. Je kan het niet pakken. Jouw partner gunt het jou en tegelijkertijd ontstaat hierdoor een ‘mismatch’, waardoor het moeilijk is er echt van te genieten. Vergis je echter niet: dit gevoel van ongelijkwaardigheid kan ook spelen bij open relaties waarbij beide partners een lover hebben. De ene lover is singel, de ander niet. De ene lover claimt, de ander niet. De ene lover heeft een open relatie, de ander ligt in een scheiding of gaat vreemd. Bij de ene partner gaat het altijd uit met de lover, bij de ander niet. Het zijn allemaal aspecten die voor stress kunnen zorgen in een vaste relatie. Het mooist is als je allebei een minnaar of minnares hebt met een goede open relatie. Dat geeft rust en stabiliteit. Neemt niet weg, dat als je allebei een lover hebt, je elkaar makkelijker begrijpt als er iets is met een minnaar/minnares en dat je het ook beter in perspectief kan plaatsen.
Ik heb heel veel bewondering voor de manier hoe jullie dit doen. Zowel voor jou als voor je man.
Een open relatie is n zoektocht…n zoektocht naar je ware ik en een zoektocht in je nieuwe vorm van je eigen vaste relatie…n jaar geleden stelde ik n open relatie voor ontstaan uit n behoefte naar spanning en nieuwsgierigheid…ik wilde niet meer liegen niet naar mn man niet naar mezelf….liegen komt uit…liegen kwetst…mijn man stond open voor n gesprek er volgden afspraken en ineens was n open relatie mijn relatie. MIjn leven kon niet meer stuk ik kon in alle vrijheid op zoek gaan naar die behoefte spanning nieuwsgierigheid en ik hoefde niet meer te liegen…ik had n minnaar en ik had mijn man…ik had mijn avontuurtjes en ik had mijn gezin…ik had de sex en ik had de intimiteit…alles was in balans…dacht ik…want wat ik niet meer had was de controle…de controle in mijn vaste relatie…de man die er daarvoor alleen voor mij was…die mij alleen op n voetstuk zette die bij alles wat hij deed aan mij dacht…die man werd n andere man…n man die ook behoeften kreeg…gevoelens ontwikkelde…op zoek ging naar spanning…grenzen ging verleggen…er onstond jaloezie en ik kwam in een 8 baan vol emoties waarvan ik t bestaan niet eens wist…nu 1 jaar later nog steeds in een open relatie ben ik op zoek naar de rust de rust die we daarvoor wel hadden…ik ben op zoek naar de balans tussen geven en nemen gunnen en ontvangen vrijheid krijgen en vrijheid geven…maar ik vind t moeilijk…noem het egoïstisch noem het eigen schuld dikke bult…ik kom er voor uit…ik wil die vrijheid krijgen maar heb moeite hem ook te geven…ik hoop dat er mensen zijn die dit herkennen die hiermee worstelen en mij kunnen helpen om er toch mee om te leren gaan…want n open relatie hebben is geen kunst maar om m te behouden hell of a job
Wat knap om zo je ervaringen te lezen. Erg open om dit zo op het internet te delen. Het lijkt me erg moeilijk om het hier met je vrienden over te hebben. Respect.
Dank je wel. De rijkdom van anonimiteit is dat je je veel kwetsbaarder kan opstellen.
Vanuit diezelfde behoefte aan openheid, @Eva Keeris, heb ik in mijn reactie (de bovenste, van 13 nov.) die vraag – waarom blijf je jouw openheid en eerlijkheid begrenzen door je identiteit geheim te houden? – al luid en duidelijk gesteld. Terecht schrijf jij dat anoniem blijven een keuze is, en blijkbaar is het ook een keuze van openrelatie.nu om de reden van die keuze voor zich te houden. Jammer, maar daar gaan wij als lezers van dit blog nu eenmaal niet over. Maar misschien zijn we gewoon te ongeduldig?
Wat mooi geschreven. Volgens mij is het nog heel erg taboe in onze samenleving. Ook wat je schrijft of vreemdgaan, dat is velen malen erger. Je verraad jezelf en hoe kun je iemand nog in de ogen aankijken? Hoe moeilijk het ook is eerlijk zijn levert meer op dan verzwijgen. Samen voor een oplossing is hartstikke mooi, de ander staat dan ook open voor een mogelijke verandering in welke vorm dan ook! Het is een interessant onderwerp wat volgens mij het gevoel los maakt bij de mens!
Groetjes, Tessa
Mooie blog. Merkte dat ik er een brok van in mijn keel kreeg wanneer je vertelt hoe je gedachtenproces is geweest en hoe je, ontzettend dapper, hebt gekozen om alles open te maken en in openheid te onderzoeken. Dat soort openheid raakt me kennelijk steeds opnieuw.
En vanuit daar zou ik ook graag willen reageren op de mensen die hierboven gereageerd hebben. Een keuze om anoniem te blijven in het delen van dit soort verhalen is een keuze. Waarom? Uit angst? Uit liefde? Uit het vermogen dat je tot je beschikking hebt op de plek waar je nu bent? Ik weet niet waarom.
Ook hier is openheid (als kenmerk van je wezen) mooi en krachtig. Zullen we elkaar meehelpen om open te worden, te zijn en te blijven, door in openheid te vragen waarom de schrijfster van dit blog ervoor kiest om anoniem te blijven en dáárover met elkaar in gesprek te gaan? We kunnen dat zelfs doen zoals de bovenstaande beschreven psycholoog die eerst een stellige mening verkondigt en vervolgens tóch het onderzoek aangaat (en daar hopelijk zelf ook een vollere mens van is geworden) en het proces op zuiverheid bewaakt. Zo groeien we allemaal naar meer openheid en daarmee zachtheid naar ‘Onze Ander’ toe.
Groet
Eva Keeris
(die onder het vaandel van de ‘wetenschepper’ ook iedere dag opnieuw naar openheid zoekt)
“Onze open relatie is geheim voor de buitenwereld.”
Dat vind ik jammer. Ik geloof dat wij een emancipatoire rol te vervullen hebben. Als niemand “uit de kast komt”, en mensen dus niet met dergelijke relatievormen in hun omgeving worden geconfronteerd, dan zal er ook geen maatschappelijke verandering rond dit fenomeen plaatsvinden. Jullie kunnen toch juist jullie positieve ervaringen met de buitenwereld delen en op die manier laten zien dat polyamoreuze relaties niets zijn om je voor te schamen?
Ik blijf me verbazen over de reactie van die psycholoog. Als je twee mensen hebt die willen dat iets werkt, en daar ook hun best voor doen. Ondanks dat ze hobbels op de weg tegen zullen komen. Waarom dan niet proberen of het werkt?
Aan de andere kant, ook psychologen zijn maar mensen die beperkt worden door hun eigen referentiekaders, normen en waarden. Zo blijkt maar weer.
Mooi om je openheid te delen met een ieder. Het feit dat ik je aan het volgen ben is pure nieuwsgierigheid en het nieuws dat Ton en Heleen van Royen gingen scheiden, na twintig jaar open relatie. Ik vroeg me af of ik niet vreselijk ouderwets was, als ik er niet aan moest denken om mijn partner met een ander te delen. Terwijl ik tegelijkertijd wel moet toegeven dat er ergens in mij ook wel een ‘Heleen van Royen’ leeft. Ik denk wel in een ieder. Ver weg gestopt, dat dan weer wel. Maar of een open relatie bij mij zou werken? Aangezien ik zelf ontzettend veel van aandacht hou en flirten wel bij mij hoort, zie ik het voor nu als iets onschuldigs. Ik zou het echt niet weten. Het anoniem blijven voor de buitenwereld snap ik niet helemaal……
Mooi om te lezen hoe jullie dit zijn aangegaan. Inderdaad blijf je jezelf soms tegenkomen (net als in een monogame relatie). Naast Brigitte in Houten, Leonie in Den Bosch en Leo in Amsterdam bied ik relatiecoaching in Groningen, Drenthe en Overijssel aan stellen met een open relatie, of stellen die willen onderzoeken of dit iets voor ze is. Samen groeien we naar openheid, eerlijkheid en proberen we het taboe te doorbreken. Mijns inziens zou je verhaal ook sterker worden als je wel met je identiteit naar buiten zou durven treden. Hoe een taboe te doorbreken als je zelf anoniem blijft? Of is het niet jouw bedoeling het taboe te doorbreken? Ik zou daar graag het gesprek over aangaan. Warme groet, Benny Lobo / http://www.groothartcoaching.nl
Mooi dat jullie uiteindelijk zelf door goed te praten jullie open relatie hebben kunnen continueren!
Goede communicatie is ook een eerste voorwaarde weet ik uit eigen ervaring….
Maar voor mensen die je blog lezen en zien dat er geen ‘gespecialiseerde’ therapeuten of coaches te vinden zijn; die zijn er wel!
M’n man en ik hebben zelf bij Leo Stoethouwers (Amsterdam) sessies gevolgd (hij werkte ook mee aan het boek ‘Ik hou van twee mannen van Ageeth Veenemans), maar ook Leonie Linssen en Brigitte van Geffen zijn relatiecoaches met polyamorie in ‘hun pakket’.
@Harry, ik denk dat zo’n ‘strijd’ niet alleen is te voeren.
Ik heb zelf bijv. ook op het punt gestaan om mee te doen met een interview (met foto) in een tijdschrift, maar m’n man stond hier niet achter. Reden; conservatieve klanten op zijn werk…
Ook al ben je in ‘eigen kring’ open en eerlijk over je relatievorm, je hebt met meer poppetjes te maken!
Begrijpelijk Antoinette (conservatieve klanten), maar daarmee blijft mijn argument gewoon overeind: een pleidooi verliest aan kracht wanneer je dat vanachter een gesloten deur doet.
Ik kan nu wel zeggen dat ik er niet in geloof, maar dan doe ik dat vanuit mijn kijk op een relatie. Op die van mezelf, op die van mijn ouders.
Ergens in mij zegt dat er vast wel universele ‘wetten’ zijn voor relaties.
Maar wat wij goed en slecht vinden heeft denk ik meer te maken met wat wij geleerd hebben over relaties (wat normaal is en wat niet), dan dat het iets te maken heeft met die universele wetten.
En van wat we geleerd hebben, hoe we gesocialiseerd zijn, daar kunnen we los van komen.
Goh, wat een ingewikkelde manier om te zeggen dat ik er wel van alles kan vinden, maar het tegelijkertijd niet weet.
Dat niet weten, dat zouden we meer moeten durven.
Los komen van wat we denken te weten over hoe het moet.
Want mijn eigen relatie klopt helemaal niet met de romantische komedies. Tegen dat licht gezien zou die bijna slecht zijn. Terwijl er zo veel is om door te gaan met elkaar. Dus ook in gewone relaties zijn er twijfels. Is er onmacht.
Ik ben wel eens jaloers als ik verhalen lees over soulmates. Maar moet ik alles wat er is loslaten in een zoektocht naar perfectie?
Ik heb dat bijna gedaan, en toen kwam ik er achter hoeveel waard het is, wat ik nu heb. Het verhaal van de alchemist: je huis verlaten om daarmee te ontdekken hoe waardevol dat huis is. Ik had het na een paar stappen al door. Terug gevlucht? Uit angst? Zo zou je er naar kunnen kijken, maar dat is veel te simplistisch.
http://jacobjanvoerman.nl/fuck-de-romantische-komedies-zo-simpel-ligt-dat-niet/
Wat weet je in een paar woorden duidelijk te maken waarom je deed wat je deed. Kiezen voor jezelf zonder eerlijkheid geweld aan te doen.
In feite blijft er na lezing van jouw blog maar één vraag bij mij hangen. Waarom blijf je jouw openheid en eerlijkheid begrenzen door je identiteit geheim te houden? Er zullen waarschijnlijk honderd redenen voor zijn, maar toch verliest jouw prachtige ‘getuigenis’ daardoor aan kracht. De ‘strijd’ tegen respectloos vreemdgaan is m.i. alleen met open vizier te winnen. Zoals dat bij elk taboe is.
Of vergis ik me daarin?
Vreemdgaan of een open relatie…de grens is duidelijk, maar de beleving verschilt niet veel van elkaar…mijn ervaring kan ik beleefd hebben vanuit beide situaties…
We leerde elkaar kennen via een datingsite en besloten elkaar te willen zien…jij was aan het shoppen in de stad en zou rond 17 uur in de boekwinkel zijn. Ik moest maar kijken of ik je zou herkennen zei je…zodra ik de winkel binnen kwam zag ik je, sensueel snuffelend tussen de boeken. Jij zag mij ook…keek mij van een afstandje recht in mijn ogen…zonder je blik van mij af te wenden liep je op mij af. Net toen ik je wilde begroeten legde je je vinger op mijn lippen…ssst. Niet zo snel. Langzaam liep je de winkel uit…zonder te kijken of ik je volgde. Twee straten verder liep je een kroeg in…Gek van spanning keek ik van een afstandje naar je, genietend van de blikken die je toevielen…maar toen was het genoeg.
Ineens sta ik achter je…veel te lang stond je daar alleen aan de bar. Je kijkt niet om, maar weet dat ik het ben…mijn hand voelt je blote schouder en langzaam gaat mijn nagel over je arm naar beneden. De witte donshaartjes op je arm schieten overeind, dan kus ik je nek en mijn hand grijpt je om je middel. Mijn andere hand ligt op je heup en glijd langzaam omhoog, over je billen, je rug…hmmm geen bh…goede keus.
Opeens draai je je om, kijkt me aan en kust me…zoent me…en fluistert naar de man achter de bar…dos limoncello por favor…
De man achter de bar werpt me een jaloerse blik toe…je bent bij mij…ik voel mij machtig, jij bent bij mij!