We zitten samen aan de keukentafel. Krantje, koffie en goed gezelschap. Wat wil ik nog meer? Ik heb dit moment later nog vaak teruggespoeld in gedachten. Waarom had ik niets aan haar gemerkt?
‘Ik moet je iets vertellen’ zei ze en ik kon meteen aan haar gezicht aflezen dat er iets aan de hand was.
‘Ik hou van jou, maar ik ben ook verliefd op iemand anders’ zei ze zonder omhaal. ‘Ik wil jou niet kwijt. Nooit.’ Ik voelde hoe mijn keel droog werd en wachtte op de ‘maar’ die ongetwijfeld komen zou.
‘Maar ik wil hier ook iets mee doen. We hebben allebei nog nooit een ander gehad. Kunnen we onze relatie niet openen?’ Ik weet niet wat ik had verwacht maar zeker niet de vraag of wij onze relatie konden openen.
Die nacht lag ik naar het plafond te staren en mijn gedachten draaiden in kringetjes rond. Wat doe ik verkeerd? Wie denkt die kerel wel niet dat hij is? Ik wil mijn vrouw helemaal niet delen!
Ik had het gevoel dat ik enorm gefaald had. Ik wilde niets liever dan bewijzen dat ik een betere vent ben dan hij maar kreeg tegelijk de neiging om afstand te nemen.
Alsof het al te laat was.
Ik was ook boos en ik voelde me voor het blok gezet. Madam wordt verliefd, wil haar man niet kwijt dus wil ze er twee. Daar had ze mijn medewerking toch mooi voor nodig. Wat dénkt ze wel?
Wat wilde ik eigenlijk? ik wilde onze relatie niet openen maar was ook bang om haar te verliezen als ik nee zou zeggen. Het gevoel dat ik tekort schoot, liet me niet los.
Ik was ongevraagd beland in een roller coaster van emoties. In de periode die volgde ging ik door verschillende gevoelens heen.
Gevoelens van afschuw.
Het idee dat mijn vrouw in de armen van een andere kerel lag vond ik onverteerbaar. Zelfs een beetje vies. Nadat ze me vertelde dat ze verliefd was, merkte ik dat ik lichamelijk afstand van haar nam. Alsof ze op een of andere manier al bezoedeld was door die ander.
Gevoelens van angst.
Ik beeldde me in dat ik haar zou kwijtraken als ik zou weigeren. Hoe zou het zijn om in mijn eentje verder te gaan? Ik stelde me voor hoe ik op zoek zou gaan naar een andere vrouw. Maar ook angst omdat ik ergens voelde dat ik moest overwegen met haar mee te veranderen. Om het gemis dat ze voelde te compenseren.
Kon ik wel veranderen? Eigenlijk gunde ik haar dat helemaal niet.
Gevoelens van jaloezie.
God wat was ik jaloers op hem. Dat mijn vrouw zich door hem had laten verleiden. Wat heeft hij dat ik niet heb? Blijkbaar raakte hij een snaar bij haar die ik zelf te weinig beroerde. Hoe kon ik na zoveel jaar concurreren met een heftige verliefdheid? Mijn zelfvertrouwen daalde in rap tempo tot ongekende diepte.
Gevoelens van nieuwsgierigheid.
Oké, ik moest aan mezelf toegeven dat mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Ik was ook wel eens verliefd geweest. Stiekem. Ik was nog te boos op mijn vrouw om dat te willen toegeven. Laat staan dat ik zou vertellen dat er op dit moment ook een vrouw was die ik eigenlijk wel erg leuk vond.
In gedachten maakte ik voorstellingen. Hoe zou het zijn met die vrouw? In mijn wildste fantasie verschilde ik niets van de meeste mannen en zou ik een hele schare minnaressen willen. Als ik eerlijk was.
Gevoelens van onzekerheid.
Kon ik dat eigenlijk wel, een andere vrouw versieren? Ik zou niet weten hoe ik dat moest aanpakken. Mijn vrouw was de eerste en enige sinds de middelbare school. Ik was een echt groentje. Een groentje van in de veertig.
Gevoelens van wraak.
Ze kan het krijgen! Wat zij kan, kan ik beter. Ik wilde het haar betaald zetten. Haar laten voelen wat ik voelde. Oog om oog, tand om tand. Ik wist niet dat ik dit in me had.
Praten, praten en nog eens praten
We spraken nergens anders meer over. Mijn vrouw stelde me enigszins gerust. Ze wilde mij écht niet kwijt. Ze voelde zich enorm schuldig.
Zij zich schuldig voelen? Ik vond het maar moeilijk te geloven. Ik voelde me vooral belazerd. Ontmand. En zij wilde dat ik begrip opbracht voor háár? Wie was er hier nu het slachtoffer?
Ik gunde haar geen enkele credit. Ik vond het wel prima dat ze zich schuldig voelde. Net goed.
Leef je leven nu.
Ze probeerde op andere manieren tot me door te dringen. Ze vroeg me hoe ik straks, als we tachtig waren, wilde terugkijken op mijn leven. We leven nu. Wilden we dan niet ook op zijn minst één keer ook een ander hebben meegemaakt? Misten we dan niet iets in ons leven? Als we iets wilden moesten we het nu doen. Nu zijn we nog redelijk jong. Op de één of andere manier gaf dat de doorslag. Ze had gelijk.
Niet lang daarna hakten we samen de knoop door om onze relatie te openen. Binnen een paar weken had ik mijn eerste date te pakken. Terwijl ik mijn eerste afspraakje had, ging mijn vrouw naar haar verleider.
Ik bleek een prima versierder te zijn en ik beleefde mijn eerste zoen-buiten-de-deur.
Onze relatie was geopend.
Het openen van onze relatie heeft een andere fase in onze ontwikkeling ingeluid. Niet alleen maar leuk en spannend. Ook veel diepe gesprekken en ruzies. Ruzies die vooral werden ingegeven door de angst de ander kwijt te raken. Heeft ze het nu wel of niet leuker bij hem dan bij mij?
We zijn door diepe dalen gegaan. Samen. We hebben elkaar geholpen en gesteund en onze diepste pijnpunten, angsten en kinderachtige gevonden. Een open relatie is met elkaar hard werken aan jezelf om het voor allebei te laten werken.
Nu ik terug kan kijken op deze bijzondere en heftige tijd, weet ik dat ik eerst drie minnaressen nodig had om mijn zelfvertrouwen op te krikken. Om mijn vrouw grotendeels te kunnen vergeven en om mijn boosheid kwijt te raken. Om me weer een vent te voelen.
Inmiddels zijn we meer dan een kwart eeuw samen. We zijn eraan gewend en houden meer van elkaar dan ooit. Soms hebben we nog wel ruzie maar dan herkennen we vrij snel wat er mis ging en daardoor kunnen we het snel weer goedmaken.
Onze relatie heeft zich verdiept en ik kan nu zeggen dat ik blij ben dat ze het me destijds heeft voorgesteld. Ik ben ook trots op haar omdat ze niet heeft gekozen voor de makkelijkste weg. En omdat ze heeft gekozen voor mij, ook al kon ik dat eerst maar moeilijk zo zien.
Onze open relatie heeft veel meer met onszelf te maken dan met de anderen die onze relatie compleet maken. We begrijpen nu veel beter hoe wij op elkaar ingrijpen en hoe onze relatie eigenlijk werkt. We zijn gegroeid en ik voel diepe liefde voor de vrouw die mij vertrouwt.
Herkent iemand dit? Zijn er meer mannen of vrouwen met deze ervaring? Was het een soortgelijke worsteling en proces? Ik ben benieuwd!
Hartelijk groet,
De man van Rhea
P.S. mochten jullie meer willen lezen, klik dan op overzicht, voor een overzicht van mijn blogs.
Heel interessant en zo moeilijk.
Vaak hoor ik dat stellen na 20+ jaren hun relatie willen openen, wat ik wel heel erg snap!
Mijn verhaal is net anders – ik ben altijd een seriële monogame vrouw geweest. Langste relatie duurde 10 jaar met de vader van mijn zoon. Voor deze relatie had ik verschillende relaties gehad.
Na mijn scheiding weer kleine korte relaties die nooit echt stand hielden. Als monogaam steeds op zoek naar mijn ‘ware’
3 jaar geleden ontmoette ik J die 2 jaar gescheiden was uit een huwelijk van 27 jaar waar hij ook monogaam was geweest en sexueel heelnerf gefrustreerd.
Tussen zijn scheiding en onze ontmoeting had hij wat seksuele avontuurtjes gehad die heel lekker smaakten en ook een intens seksuele relatie met een vrouw. Hij heeft toen met haar veel van zijn verdrongen verlangens kunnen ervaren.
Wij ontmoetten elkaar en de seks was voor mij geweldig… echter bleef hij met zijn honger naar meer… binnen de 6 maanden stelde hij voor om de relatie te openen. Dit kwam heel hard binnen – hij was hier ook heel duidelijk over – seks met mij was fijn en geweldig zelfs, zelf al waren er zaken die ik niet wil doen, hoewel we ze geprobeerd hebben.
Eigenlijk was hij heel duidelijk, de seks met mij was goed maar niet goed genoeg!! Dat kwam heel hard binnen.
Ook had ik zelf geen verlangen in seks met anderen, hoewel het ‘hot’ klinkt in mijn hoofd.
Ik was seksueel tevreden en wist wel dat we nog veel samen konden groeien.
We hebben veel geëxperimenteerd, maar bleven monogaam. Zijn verlangen ging niet weg.
Tot het punt dat het niet meer kon… hij wilde meer, ik ging eraan kapot. Overtuigd dat ik monogaam ben!
Achteraf in gesprekken zei hij me dat hij wel monogaam zou kunnen zijn als een vrouw aan al zijn verlangens kan voldoen, wat hij duidelijk niet ervaarde bij mij. Nog een klap in mijn gezicht.
Houden van elkaar en respect is er altijd geweest en we besloten de relatie te verbreken. Hij heeft nu zijn vrijheid om seksueel te experimenteren, met de ene lieve seks, met de andere groepsseks, nog met een ander BDSM en hard core porno sex. En toch blijft hij aan me hangen.
En nu komt het: ik begin mijn eigen monogamie in vraag te stellen. Ik heb een nieuwe heerlijke lieve man ontmoet met wie het enorm fijn klikt… de nieuwe man is nu diegene waar ik bij voel dat ik iets mis. Ik mis namelijk de ‘woeste’ fysieke aantrekkingskracht die ik bij mijn ex voelde, ik mis de intensiteit van onze seks. En nu ben ik diegene die een open relatie wilt! Ik wil EN het fijne veilige gevoel met de nieuwe man EN de spannende seks met mijn ex EN daarnaast seksueel nog meer gaan experimenteren.
Nu stel ik me dus de vraag: zijn we niet-monogaam omdat we ‘meer’ willen? Omdat 1 iemand nooit genoeg zal zijn? Waarom voelde ik dit eerder niet? Waarom was ik bij mijn ex WEL tevreden met alles zelf al was het niet perfect?
Waarom was ik in mijn vorige relatie wel monogaam en had ik geen verlangen noch aantrekking voor anderen en nu wel?
Ja ik durf nu eerlijk te zeggen dat ik een ander wil omdat ik aan het ‘settelen’ ben! Die man die nu in mijn leven is is gewoon niet genoeg voor mij!!
Waarom? Alle getuigenissen die ik lees over open relaties gaan over gemis van iets… connectie, avontuur, spanning…. Vroeger kon ik met het gemis omgaan, ik was zo creatief dat uit liefde de spanning opgezocht werd. Nu wil ik dat het gewoon is en dus er meerdere partners voor nodig heb.
Mijn vrouw en ik zijn al meer dan 27 jaar bij elkaar, waarvan 24 jaar getrouwd. We zijn gek op elkaar en houden nog steeds van elkaar. We zo ouden elkaar ook niet in willen ruilen voor een ander. De laatste jaren is ons sexleven veranderd en heeft mijn vrouw aan gegeven meer te willen op sexgebied. Ze wil meer ontdekken en beleven. De keren dat we sex hebben zijn fijn, maar mijn vrouw komt daarbij negen van de tien keer niet tot een hoogtepunt. En dat frustreert haar en mij natuurlijk ook. Ze heeft nu dus aan gegeven deze behoefte buiten de deur te zoeken via datingsite. Dat zit mij niet lekker maar ik snap haar wel. Wat nu te doen? Het klinkt van beide kanten egoïstisch. Zij wil meer sex maar dan met een ander. En ik wil dat niet. Een stem en het gevoel lijken te zeggen dat dit niet klopt. Het voelt als een stuk falen. Daarnaast is er denk ik een groot jaloezie. Dat zij het met een andere man wel goed gaat hebben op sexgebied. We willen ook elkaar niet kwijt. Mijn vrouw wil dit doorzetten, ik eigenlijk niet. Maar komt dit de relatie ten goede? Ik denk het ook niet.
Wat is nu het advies en zouden we beiden het beste kunnen doen.
Groet, Henk
ik ben mijn vrouw in Thailand gaan halen , ze was net 29 woonde nog thuis en nog nooit een relatie of sex gehad met een andere man ,fantastisch dacht ik , ikzelf was gescheiden en heb 2 dochters uit mijn vorig huwelijk.
dus mijn vrouw en ik verschillen 15 jaar , leeftijd is niet belangrijk zegt ze dan , nu 8 jaar later hebben we 2 kindjes van 7 en 5 jaar oud en zij werkt in een thaise niet erotisch massagesalon , maar ’s avonds om 8h30 stoppen ze met werken en wil ik ook dat zij meteen naar huis komt , maar haar collega’s gaan dan nog op stap ,1 zonder kinderen en ander vrijgezel , en zij vind dat ze dat ook mag doen , als ik zeg dat trouwen en kinderen deze vrijheid opgeven , spreekt ze over scheiden , als ik dan toegeef dat ze 1 x per week mag weggaan maar ’s nachts moet naar huis komen want ik begin s nachts om 2 h te werken dan is het weer geen vrijheid zegt ze , nu heeft ze me ook gezegd dat als ik haar niet de vrijheid geef om 1 x per week met een jonge man mee te gaan en daar blijf slapen ,dat ze alsnog wil scheiden ,ze zegt wel als we scheiden dat ze na 2 jaar me wel zeker terug wil maar dat ze wil proeven van de vrijheid en wil weten wat het is om met jongere mannen te vrijen .
ik heb alles gedaan voor haar en haar familie in thailand , massa’s geld opgestuurd voor een nieuw huis,
toen ik haar leerde kennen was zij een zeer simpel bloedmooie dame die nog nooit make up had gebruikt ( zo had ik haar het liefste) nu massa’s dure kleding, juwelen schoenen handtassen louis vuiton en zoveel meer en dan krijg je dit op je neus , ik wil niet scheiden maar ik kan toch ook niet accepteren dat ze op mijn enige vrije nacht bij iemand in bed ligt en dan 6 nachten met mij komt vrijen ,ik ben ziek van die gedachten , wat zeg ik tegen onze kindjes die zullen dat ook wel merken ?
Ik ben al 13 jaar samen met mijn vrouw en hebben kinderen samen. We hebben ooit iemand anders gehad, we zijn al van op school samen. We zijn recent getrouwd en enkele dagen geleden zei ze dat ze een open relatie wilt. Ik heb toegegeven omdat ik het liever weet dan dat ze het achter mijn rug doet. Ik zou ook wel willen weten hoe het met iemand anders zou zijn, maar het interesseerd mij niet echt, ik ben tevreden met mijn vrouw. Ik ben namelijk nog steeds stapelverliefd op haar . Ik weet dat de seks met mij goed is voor haar, ze heeft namelijk ook altijd een orgasme. Ik vraag mij dus af waarom ze het wilt, voor de rest zegt ze altijd dat seks haar niet interesseerd. Nu de nacht erna heb ik lang wakker gelegen omdat ik het eigenlijk niet wil, ik wil niet dat ze in een ander zijn armen ligt, of dat ze zich volledig geeft aan een ander. Ik zit nu met een heel slecht gevoel hierdoor en kan er bijna niet meer door eten. Nog geen jaar geleden zei ze, dat er geen andere vrouw aan mijn lijf moet komen en nu zou ik ineens naar bed mogen gaan met een ander. kan iemand mij helpen om dit te begrijpen?
Groeten
Geen idee hoe jullie situatie op dit moment is, maar ik heb het idee dat je vrouw een ander heeft ontmoet.
Klopt Peter, ik was verliefd op iemand anders geworden, maar ik wilde mijn man ook niet kwijt. Dit alles gebeurde ongeveer 10 jaar geleden.
We zijn nog steeds samen, mijn man en ik en we hebben ook nog steeds een open relatie. Na onze relatiecrisis die we bijna gelijk kregen en het gebrek aan professionele hulp, ben ik zelf relatietherapeut geworden en gebruik Emotionally Focused Therapie als methode. Vorig jaar kwam mijn boek uit: ‘Een open relatie niet voor watjes’ en ondertussen doe ik onderzoek naar open relaties. Vorig jaar mei waren 73% van de stellen bij elkaar toen ze bij mij weggingen. Binnen EFT is een non-monogame relatie een contra-indicatie, oftewel, dan is relatietherapie niet mogelijk. Daar heb ik een nuance in gebracht: als het een consensuele non-monogame relatie is, helpt relatietherapie wel. Dan is het percentage gelijk aan monogame relaties. Al met al heeft die verliefdheid op de ander voor een life-changing event gezorgd. Maar ach, dat geldt waarschijnlijk voor elke midlife-crisis :-))
Nogmaals dank voor je reactie. Mocht je vastlopen in je relatie, neem dan gerust contact op. Ik promoot geen open relaties en heb zowel monogame als non-monogame stellen. Mijn focus is bij beide groepen hetzelfde: het herstellen en versterken van de emotionele band. Welke keuzes ze daarna maken is aan hun.
Hi Rhea,
Ik zit nu zelf ook op een soort kruispunt in mijn leven. Ik ben verliefd op een andere vrouw en het is wederzijds, desondanks wil ik mijn huwelijk niet zomaar opgeven. Dus veel is herkenbaar in dit verhaal. Groetjes Peter.
Robert, dank je wel voor je reactie. Ik weet hoe moeilijk deze situatie is.
Heel veel succes.
Rhea
hallo,
herkenbare dingen hier.
mijn relatie is (zoals alle andere) uniek, en wel zeker daar we 24 jaar verschillen in leeftijd.
Zij wordt 36, ik werd net 60. 10 jaar samen, 2 kinderen van 5 en 9.
alles ging goed tot Indra andere contacten bij collega’s op het werk ging opzoeken, daar dingen (gesprekken) vond die ze bij mij niet kwijt kon.
na 6 weken ruzie maken besluit ik haar die ruimte te geven.
alle remmen gaan nu los bij haar . Ze is gelukkig, straalt, heeft sex met een man waar ze verlieft op is.
ze zegt me (terug) graag te zien en we vrijen een veelvoud van wat we vroeger deden (dat was zo om de 2 à 3 weken).
Ik heb 1 concrete vraag: hoe kan ik de gedachte dat ze met iemand anders intiem is dragelijk maken?
het gaat in princiepe goed tussen ons, de vele en goede sex maken voor mij veel goed, werken bevestigend.
maar het knagend gevoel, het kwetsen door die gedachte…. ik wil dat ik daar kan mee omgaan.
dank,
Joris
Veel van wat ik hier lees raakt mij diep omdat dat precies hetgeen is wat er in mij omgaat. De situatie is hetzelfde: mijn vriendin heeft aangegeven een open relatie te willen. Tot in de kern van mijn lichaam voel ik weerstand. We hebben er ondertussen vele gesprekken over gevoerd om er zo achter te komen waar haar drang vandaan komt, wat voor vorm van een open relatie we wel of niet zouden zien zitten en ook vooral waar deze woede, verdriet en afgunst in mij vandaan komt. Maar hoe hard ik ook graaf, ik vind hem niet. Voor mij zijn de intieme momenten met mijn vriendin iets unieks tussen haar en mij, iets wat we alleen met elkaar delen. Ik romantiseer wellicht. Ja, voordat we samen waren, waren er ook anderen maar dat was het verleden en dat is geweest. De gevoelens van onzekerheid en van wraak herken ik ook; in mijn gedachten blijf ik het belangrijk vinden dat áls we dit gaan doen, het gelijk op zou moeten gaan. Tegelijk betwijfel ik of ik wel een andere vrouw kan versieren en of er wel andere vrouwen op mij zitten te wachten.
Al met al wil ik zo graag weten of het gewoon niets voor mij is omdat ik fundamenteel anders tegen relaties aankijk dan zij (met wellicht alle gevolgen van dien) of dat ik, door bepaalde dingen te doen of dingen te verwerken hier wel vrede mee kan krijgen.
Ik voel precies hetzelfde als jou, H.
en heb dezelfde vraag…
ik wou dat ik er ook een antwoord op had,
Joris
Ik weet niet of deze blog nog actueel is, maar mijn situatie is als volgt:
Ik ben halverwege de veertig, mijn vrouw is vijf jaar jonger dan ik en we hebben twee kinderen in de kleuterleeftijd. Negen jaar gelden ontmoetten wij elkaar via internetdating en het was een heerlijke klik. Alles was heerlijk, zij was lief, de sex was te gek. Toen ging alles met een sneltreinvaart, we kochten binnen een jaar een (duur) huis, en 3 jaar laten trouwden wij. Zij heeft altijd al een temperament gehad, al vanaf het begin, waarvan ik wel kan zeggen dat het zich zowel in positieve als negatieve zin manifesteerde. Maar er was ook liefde, we hoorden bij elkaar, waren een goed team. Helaas trok ik mij door haar heftigheid (boosheid) ook steeds meer terug, wat haar frustreerde en waardoor ik mij nog verder terug trok. In deze periode ontdekten wij ook dat ik een (wel hele milde vorm van) autisme bleek te hebben, wat de neiging tot terugtrekken iets kan verklaren. Zij heeft zich al die jaren enorm eenzaam en afgewezen gevoeld, omdat zij een stukje verbinding miste. Ik voelde mij ook afgewezen door haar voortdurende boosheid en fysiek contact wees ze, na ons eerste jaar, ook steeds meer af. Het was echt een dalende vicieuze cirkel. Als zij bij mij toenadering zocht, opende ik mijn armen, maar andersom kreeg ik vrijwel altijd een afwijzing, want geen verbinding, niet op de juiste manier etc.. En op een gegeven moment kwam ik er ook niet meer voor, hoopte ik dat er een moment zou aanbreken dat alles weer goed zou komen. Ja, dom, maar vergis je niet, het was een hele intensieve en ingewikkelde dans geworden, waarin we allebei een aandeel hadden, haar emotieregulatie problemen en mijn terugtrekken, we versterkten elkaar misschien juist wel. Door mij steeds verder terug te trekken, wat ik mijzelf vreselijk verwijt, ontstond er op een bepaald moment een gat tussen ons waar een half jaar geleden andere man in terecht kwam. Zij heeft dit meteen gezegd, er was nog niets gebeurt en nu nog steeds niet, zegt ze, maar ik weet het niet meer zo zeker allemaal. Ik weet wel dat ik mij afschuwelijk voel, machteloos. Mijn ogen werden wel geopend en ik doe enorm mijn best voor haar. Zie het als een soort bijna-dood ervaring op het gebied van liefde. Ik ben nu in staat geraakt om bronnen bij mijzelf aan te boren, waarvan ik mij niet bewust was en dat is mooi, maar ze heeft veel moeite om er nog in te kunnen geloven. Ze heeft me ook verteld vroeger hele gepassioneerde sex te hebben gehad, maar eigenlijk vanaf het begin die klik met mij al niet te hebben. Zij kan zichzelf met mij niet verliezen, de extase beleven waarnaar ze zo verlangt, waaraan ze zo’n behoefte heeft. Een stuk ‘beheersing en controle’ van mijn kant wellicht, autisme zal daar niet in meewerken. Ze weet nu ook niet wat ze moet doen, wil niet alles afdanken, ons gezin, ons huis, daar is ze ook bang voor, maar ook in de war. Ze vindt dat ze het recht heeft om zich weer gelukkig te mogen voelen, maar het breekt mijn hart dat ik haar kennelijk niet kan bieden wat zij nodig heeft… Ze zei onlangs dat ze fysieke intimiteit op dit moment ook niet meer ziet gebeuren tussen ons. Het klonk voor mij heel definitief, een deur ging op slot. Ze voelt het gewoon niet, zei ze, ik wind haar niet meer op.
Ik kan niet in woorden omschrijven hoe afschuwelijk het is om dit te horen van de vrouw van wie je houdt, met wie je getrouwd bent.
Zij wil weer voelen dat ze ‘leeft’ en zou het zo fijn vinden als het kooitje open kan, maar dat je daarna ook nog terug mag komen. Dat lust en liefde los van elkaar kunnen bestaan. Dat ze ook nooit de relatie zou hebben verbroken als ik een slippertje zou hebben gemaakt. Dat liefde meer en sterker is dan alleen een opwindende sexuele ervaring met een ander. Zij zei ook: het geldt ook voor jou
Ik heb voorheen een relatie gehad waarbij we wel eens spannende momenten hadden met een bevriend stelletje, ik ben echt niet zo bekrompen, maar dat was echt heel erg gericht op sámen, maar als zij wel een ander wil voor de sex en het met mij definitief ‘afsluit’, dan breek ik. IK wil namelijk geen ander, ik wil haar. Als ze mij nog steeds zou begeren, of weer zou kunnen begeren, zou ik mij er misschien nog anders bij kunnen voelen, maar als ik echt wordt afgewezen en er komt een ander voor in de plaats…
Mijn eigenlijke vraag: hebben de mensen die hier reageren of deze open relaties onderhouden nog wel fysieke intimiteit met hun eigen partner ? Hoe zou ik met deze situatie om kunnen gaan ? Ik ben behoorlijk wanhopig, er staat zoveel op het spel.
Wat een, toch ook tragisch verhaal, Menno!
Ik denk dat als je aan je vrouw’s wensen tegemoet komt je je op een hellend vlak begeeft. Mij komt haar houding als behoorlijk egocentrisch over. Het wordt “einde oefening” als je zou accepteren dat zij de “lust” elders haalt om vervolgens de liefde (lees bescherming, vertrouwen, rust, etc.) bij jouw te zoeken. Mij komt dat bijna voor als psychologisch musbruik!
Hoi, bedankt voor je reactie.
Wat je zegt over dat egocentrische, heb ik vaker te horen gekregen van vrienden en vriendinnen om mij heen die ik het verhaal vertelt heb. Dat ze mij vroegen: “maar wat wil JIJ nu eigenlijk zelf ?” Ik wil liefst geen open relatie, maar realiseer mij intussen, we zijn ruim een maand verder al voelt het alsof mijn berichtje al 3mnd geleden is gepost, dat ik haar anders sowieso kwijt raak. Wat het was, bestaat niet meer en zal en kan nooit meer bestaan. Die situatie willen we beiden niet meer. Het wordt dus sowieso relatie 2.0 De psycho-emotionele druk is dus inderdaad best groot, slikken of stikken als het ware. Voelt niet heel erg gelijkwaardig, maar zij voelt zich zo erg tekort gedaan (is ook een persoonlijkheidstrek die ze al had voor ze mij leerde kennen, zij heeft ook haar achtergrond) dat ze nu heel duidelijk en heel bewust voor zichzelf wil kiezen. Zich niet meer wegcijferen, al zou ik hetzelfde kunnen zeggen vanuit mijn kant van het verhaal.
Nou ja, om kort te gaan: we hebben uitgesproken elkaar vrij te laten, geen concrete afspraken, wel vroeg ze of ik geen afkeer van haar zou krijgen als ze met een ander was samen geweest, maar ik zei dat ik daar niet vanuit ging en toen ik het vice versa vroeg, was ze heel beslist: nee, maar ze gaf aan dat vrouwen daar waarschijnlijk al anders in zijn dan mannen. Verder hebben we ook aangegeven dat we elkaar zouden beschermen, dus niet open gingen zijn over wat we eventueel met anderen doen. Dat is dan helemaal voor onszelf, individueel. Wel lastig hoor, want daardoor kom je uiteindelijk toch in leugens terecht… het is balanceren op een slap koord.
Het lastigste blijf ik vinden dat er geen fysieke intimiteit meer tussen ons tweeën is en dat het er ook niet naar uitziet dat dit terug gaat komen. Althans, niet op afzienbare termijn. Dat doet veel pijn, want ook knuffels etcetera zijn er niet meer, hooguit de ‘gewoonte-kusjes’ bij thuiskomst of slapen gaan. Die afwijzing is gewoon heel hard, maar ik moet er mee dealen.
Het vlak is hellend, maar het gevoel overheerst dat als we deze stap niet nemen, onze relatie hoe dan ook gedoemd is te mislukken, hoe het ging, konden we niet verder. Ik hoop dat we in de relatie weer dichter tot elkaar komen, zij mij ook weer met liefde kan zien. Het lijkt (heel langzaam) wat beter te gaan, maar we zijn er nog lang niet, laat staan fysiek. Ik denk dat ik het een stuk minder moeilijk zal vinden om haar vrij te laten zijn, als wij samen ook een fysiek intiem leven behouden (of eigenlijk: weer opbouwen, want het was weg). Als dat ooit gebeurt, zal het gevoel van afwijzing wegvallen, we zijn samen, hebben samen (hopelijk wel ‘fijne’ sex) en als ze dan voor die extra touch spanning ook eens buiten de deur kijkt, kan ik daarmee leven. Hetzelfde geldt per slot van rekening voor mijzelf.
Nou ja, vandaar dus mijn vraag… hoe zit het met de fysieke intimiteit en sex van de stellen die een open/vrije relatie hebben ?
Hallo.
Heel herkenbaar verhaal. Ik ben een man. 10 jaar samen geweest en 1 jaar gescheiden geweest omdat we beiden aan ons zelf moesten werken. Nu hebben we weer diepgaande gesprekken. En willen we de schouders onder onze relatie zetten. Ondanks dat we een jaar gescheiden waren, is onze liefde voor elkaar gebleven. Dat merkten we doordat we met andere daten en sex etc hadden. Dat was zonder de liefde die we misten van elkaar. Nu wil ze dus opnieuw beginnen maar dan wel met een open relatie. Ik heb totaal geen problemen met het feit dat ze in dat jaar andere mannen heeft gehad je bent tenslotte vrijgezel. Maar in een relatie voelt dit heel anders voor mij. Weet dus niet of ik een open relatie kan handelen in combi met dat gevoel van vreemdgaan. Probeer me veel in te lezen. Om wat ervaring op te doen. Ik gun haar alles in het leven want je leeft maar 1x. Mijn gevoel zegt me dat het een probleem wordt omdat ik echt geen behoefte heb met een andere vrouw iets te doen. Dus denk ik dat jaloezie me parten gaat spelen.
Dank je wel voor je persoonlijke verhaal.
Vreemdgaan is altijd pittig. Het ondermijnt het vertrouwen. Dus ik kan me goed indenken, dat jullie aan de ene kant nog aan het herstellen zijn, van alles wat jullie meegemaakt hebben, en juist door de ervaringen met anderen ook weer met een blik naar de toekomst kijken. Een toekomst samen.
Vanuit vreemdgaan naar een open relatie gaan, is echter niet makkelijk. Bij veel stellen houdt het dan op. Ze hebben al zoveel gedoe gehad, dat weer een periode van gedoe aangaan geen optie meer is. Sommige stellen komen er ook achter dat een open relatie ook niet geschikt voor ze is. Bijvoorbeeld omdat het je niet ligt. Maar ook partners die wel een open relatie willen, zijn niet altijd geschikt. Het betekent extra zorg voor de vaste relatie, als je er een ander naast hebt. Kun je dat en wil je dat? Als je dat allemaal maar ballast vindt, ben je in mijn ogen ook niet geschikt voor een open relatie.
Een open relatie is een onveilige situatie. In een onveilige situatie een veilige verbinding creeren is een pittig proces. Bij vreemdgaan betekent dit dat het vertrouwen weer hersteld hoort te worden. De hechtingsbreuk geheeld. Pas als stellen zich veilig en verbonden voelen, merk ik dat er ruimte ontstaat om na te denken over mogelijkheden en alternatieven. Maar nogmaals, eerst komt veiligheid en eventueel komt daarna de vrijheid.
Ik wens jullie heel veel succes, met de pittige maar ook boeiende fase waar jullie in zitten.
Lieve groet,
Rhea Darens
Gevorderd EFT-relatietherapeut
06-41587202
Hoi hoi is dit forum nog bereikbaar?
Ja hoor! Je kunt hier gerust wat vragen of vertellen.
Met heel veel vallen, boos worden en verdriet begaan we de hobbelige weg waarin hij dates heeft met andere vrouwen. Ik sta wel op datingsites en krijg heel wat aandacht, maar van een date komt het maar niet. Onbewust saboteer ik elke poging. Ik wijs mannen bij voorbaat al af, en de enkele date die wel gepland wordt, zeg ik kort voor tijd af.
Ik wil helemaal niet. Ik kom niets tekort thuis. De allerleukste man heb ik al; ik ben ermee getrouwd! Maar het hele gedoe knaagt. Ik ben razend onzeker over mijzelf, mijn lijf, mijn persoonlijkheid, mijn relatie. Ik wil ook niet alleen achterblijven. En het voelt zo oneerlijk als hij wel date en ik niet. We nemen een boek over relatietherapie door en ik zet me over mijn onbehagen heen en regel uiteindelijk toch een date.
“En? Hoe was je date?” vraagt Ruben gretig. Hij komt naar me toe en wil me knuffelen.
“Mwah. Hij was lief.” Antwoord ik en ontwijk zijn armen. Ik treuzel heel lang met mijn jas ophangen en mijn schoenen uit doen. Alles, om Ruben maar niet aan te hoeven raken. Dat verdien ik niet. Hij krijgt me toch te pakken en neemt me in zijn armen.
“Kom, vertel me alles wat jullie hebben gedaan.” Zijn ogen twinkelen, hij vindt dit leuk en opwindend. Ik worstel me uit zijn greep.
“Nee. Ik wil het niet vertellen. Ik vind dat vervelend.” Hij kijkt verbaasd, maar accepteert mijn antwoord.
“Maar het was wel leuk?”
“Hmmm.”
Hij is nog vervuld van het idee dat ik met iemand anders seks heb gehad. Ik… ik wil douchen. Mezelf helemaal rood schrobben. Ik voel me verschrikkelijk. Ik voel me vies. Ik voel me een bedriegster. Ik voel me schuldig en ik ben boos. Boos op mezelf. Boos om wat ik gedaan heb.
We ploeteren nog maanden voort. Ik wil Ruben gelukkig zien, maar zijn dates vreten aan me. En ikzelf date niet meer. Hij snapt het niet.
“Maar het was toch leuk, die date die je had?”
“Nee.” Het kwam er norser uit dan ik wilde.
“Hoezo, deed hij het niet goed?” Hij snapt er echt niets van, die arme man.
“Jawel, maar het voelde niet goed”. Hij kijkt bedenkelijk, oprecht bezorgd. Hij dacht dat ik seks met anderen mannen helemaal geweldig zou vinden.
“Ik… kon het gewoon niet. Ik kon niet daar en dan seks met iemand anders hebben, terwijl ik van jou hou.”
“Maar jullie hebben wel seks gehad…?”
“Ja… Maar daarvoor moest ik al mijn gevoel voor jou wegstoppen, doen alsof je niet bestond. Alleen dan kon het. En nog niet van harte.” Een onbedoelde voltreffer; ik breek zijn hart. Ik mag alles van hem, maar hij wil me niet kwijt. En als ik niet meer van hem hou… dan…?
“Ik hou nog steeds van je! Heel veel! Maar tijdens zoiets, nee, dan even niet. Dat gáát gewoon niet. Daarom wil ik niet meer daten. Ik vind dat niet fijn.” Hij is nog steeds gekwetst en verward, en begint heel boos te worden. Hij houdt namelijk wel van mij tijdens zijn dates.
“En tijdens jouw slettenjaar dan!?” Hij refereert aan een jaar, voor ik hem kende, waarin ik alles wat mannelijk was neukte.
“Dat was anders. Ik had geen band met ze, dus voelde het niet als ontrouw.” Ik walg ondertussen van mijzelf. Ik wil hem helemaal niet kwetsen, maar ik kan me ook niet anders voordoen dan ik ben. Ik ben nu eenmaal niet zo’n verlichte geest die zonder bedenkingen haar man uitleent aan een andere vrouw voor stevig partijtje seks. Ik ben niet zo ruimdenkend dat ik een volledige liefdesrelatie kan hebben, en ernaast seks met anderen. Ik voel me daar gewoon niet prettig bij. Ik vind het niet spannend of opwindend. Ik vind het alleen maar heel kwetsend en vervelend. Ik gedij wel in zo’n bekrompen, ouderwets, kleinburgerlijk 1-op-1 huwelijk…
Bettie, wat prachtig!
Dag Rhea, je hebt een , voor mij, heel herkenbaar verhaal geschreven.
Ik heb heel ernstige progressieve chronische ziekte.
Hoewel wij altijd een geweldig fijn sex leven hebben gehad merkte ik het afgelopen half jaar wel dat het steeds moeilijker werd om sex te hebben met mijn vrouw
Vaak ben ik te moe of te benauwd.
Ik ben ook erg stram geworden en heb regelmatig last van erectie stoornissen.
Wij eigenlijk altijd prima in staat geweest om op een creatieve manier om te gaan met de problemen en hindernissen in ons sexleven.
Mijn vrouw begon vaak over het hebben van een bijslaap
Tijdens de sex fantaseerde ze hier hardop over en Ik moet zeggen dat dit ons allebei behoorlijk opwinding.
Maar als ik vroeg of ze dat echt zou willen nadat we gevreeën hadden zei ze dat dit voor haar alleen maar een fantasie was.
We hadden het er toch wel vaak over totdat ze bekende dat ze een sexrelatie met een andere man toch wel een aantrekkelijk idee vond maar dit niet wilde toegeven omdat ze zich zo schuldig voelde naar mij
We hebben hier uren over gepraat samen, hele nachten zelfs en ik merkte dat ik onze relatie wel wilde openen zodat ze een sexmaatje zou kunnen zoeken.
Ze heeft nu via internet een man gevonden met wie ze wel sex zou willen hebben.
Dat gaat ws binnenkort gebeuren, een hoteldate voor een nacht.
Nu zitten ze nog in de verkennende faseeerst samen wat drinken en nu, vanavond een dinnerdate van vijf uur.
Nu moet ik je zeggen dat mijn vrouw een erg knappe vrouw is en voor vanavond had ze erg veel werk gemaakt van haar uiterlijk.
Mooi sexy blootstelling kort rokje, high Heelsum enz
Ik merkte dat hoewel ik het spannend en ook wel geil vind als ze sex heeft met een ander toch ook wel een soort van jaloersheid voel.
Daar heb ik eigenlijk nooit last van gehad.
Als we een trio hadden met een extra man erbij had ik er geen moeite mee als ze neukt of op een andere manier verwend werd door die ander.
Nu ben ik er niet meer bij, ik kan ook niet meer meedoen en ze wil ook niet dat ik mee ga om te kijken.
Het voelt allemaal erg verwarrend.
Aan de ene kant spannend, geil aan de andere kant het gevoel dat ik dit helemaal niet wil.
We hebben afgesproken dat ze mij alles tot in detail zal vertellen als ze terug komt van een nachtje dampende en stampende sex zodat ik er, zij het achteraf, toch ook nog lust aan kan beleven.
Wat het voor mij extra moeilijk maakt is dat haar aanstaande sex partner heel veel moeite doet om haar het hof te maken door heel vaak te appen,haar te vertellen dat hij ondeugende gedachten heeft constant te benoemen hoe knap hij haar wel niet vindt enz.
Heb het er echt wel moeilijk mee op dit moment.
Misschien als laatste om je een beetje een compleet beeld te geven; ik ben 56 jaar, mijn vrouw is 11 jaar jonger.
Ik heb, voordat ik werd afgekeurd, altijd als psychiatrisch verpleegkundige gewerkt in de acute psychiatrie.
Groeten Rutger
Wat een ontroerend en aangrijpend verhaal Rutger en wat dapper dat je het hier neer hebt gezet. Jullie zullen vast zo nu in dan in een rollercoaster van emoties zitten. En ik kan me voorstellen dat zo’n lover die zoveel avances maakt toch wat onveilig aan kan voelen. Tegelijkertijd kan ik me ook voorstellen dat het voor jouw vrouw misschien wel net zo verwarrend is als voor jou. Het lijkt alsof jullie er goed over kunnen praten.
Dank je wel voor je snelle en betrokken reactie.
Had ik echt even nodig, dat steuntje in de rug.
Mijn vrouw kwam gister terug van haar dinnerdate.
Ze had met hem lang getongzoend en een nieuwe date gepland over twee weken voor een avond in een hotelkamer en geeft aan mij aan dat ze dan wel alle the way wil gaan. Ze moet nog wel een paar dingen weten bv of hij zich wil laten testen zodat ze zonder condoomgebruik kunnen.
Ik denk dat ik het makkelijker vind als ze eenmaal sex met hem heeft gehad.
Dan weet ik hoe ik me daarbij voel
Groeten Rutger
Graag gedaan Rutger. Als ik nog een kleine aanvulling mag maken: ik raad jullie aan om altijd met condooms te vrijen. Niet alle soa’s kunnen je met een test tackelen. In mijn blog over soa’s en condoomschroom, ga ik hier uitgebreider op in.
Mijn vrouw waar ik al 22 jaar mee leef heeft al maanden contact met een jeugdvriend waar ze toentertijd goed contact mee had. Wij zijn in onze relatie uit elkaar gegroeid met als gevolg dat zij verliefd op hem is geworden en met hem een wilde nacht heeft beleefd. Inmiddels zijn we bijna twee maanden verder en gaat het tussen ons redelijk. De verliefdheid van mijn vrouw is er nog wel, maar minder. Ze zegt nog weinig contact met hem te hebben. Wij willen verder met elkaar en onze 3 opgroeiende kinderen. Waar ik haar nu vaker over hoor is het gebrek aan bedpartners in haar leven. Voordat ze mij ontmoette was er 1 en nu in onze relatie is er 1. Ze is nieuwsgierig en vraagt zich af hoe het geweest zou zijn als ze “meer om zich heen had gekeken”. Samen hebben we het meer dan goed samen op dat gebied. Aangezien ik een aantal jaren ouder ben heb ik die ervaring wel. Ik maak me naast het verdriet, pijn en boosheid inmiddels hierover zorgen. Mogelijk wil ze ook naar een open relatie. Ik wil daar niet aan maar wil haar ook niet ongelukkig maken/hebben. Mijn eigen grenzen zijn inmiddels steeds verder aan het oprekken.
Marion ,
Blijf ten allen tijden je grenzen bewaken, dat is de belangrijskte tip die ik je wil geven.
Groet Kees
Heb jij daar ervaring mee, Kees?
Heel herkenbaar. Ik zit er midden in. Mijn man heeft me een week geleden verteld dat hij graag toe wil geven aan gevoelens die hij heeft voor andere vrouwen. Een dag later bleek dat hij al een maand een relatie heeft met een andere vrouw. Tegelijkertijd wil hij me niet kwijt. Au… Maandag ziet hij haar weer… Ik gun hem zijn vrijheid. Misschien houdt hij wel meer van me als ik hem die vrijheid geef. En als hij van me blijft houden, wat is dan het probleem? Dat zegt mijn verstand. Maar mijn gevoel en de demonen in mijn kop gaan een heel andere kant op. Gek word ik er van. Ik wordt wakker met pure haat naar die andere vrouw. Heb de hele dag een brok in mijn keel. Mijn hart gaat als een razende tekeer. Heb het gevoel dat ik stik.
Mijn man en ik praten erover. Hij is lief voor me. Begrijpt mijn emotie. Maar als ik zo emotioneel blijf, dan wordt die andere vrouw toch veel leuker? Die heeft geen gedoe. Die wacht op mijn man, de kinderen bij haar ex, het huis schoon en opgeruimd, een lekker hapje, ongecompliceerde seks… Hoe kan ik daar tegen op?
Ik houd van mijn man. Ik wil dat hij gelukkig is. Maar hoe houd ik het allemaal veilig?
oi..mijn man wil heel vaak sex, ik heel weinig..waar ik eens per maand wil hij 3x per week. Inmiddels zijn we 20jaar samen en dacht ik met onze 1x per week een compromis te hebben gesloten maar hij heeft behoefte aan meer en wil mij niet “belasten” en vraagt min of meer om toestemming sex met anderen te hebben…
vind t vreselijk maar wat moet ik..zijn al jaren ruzie aan t maken over frequentie maar zou dit een oplossing kunnen zijn?
lig er wakker van…
Sommige dingen klinken rationeel logisch, maar kunnen emotioneel toch anders ervaren worden. Het hangt ervan af of jullie de emotionele verbondenheid tussen jullie kunnen bewaken en ook versterken. En ook of jullie in staat zijn jullie eigen seksuele relatie goed te houden. Anders zou een open relatie ook voor een uitholling van de relatie kunnen zorgen. Misschien zou als tussenstap een bezoek aan een seksuoloog beter zijn.
Ben 24 jaar getrouwd, en we hebben drie meiden van 17 tot 22 jaar oud.
Nu ben ik er onlangs, drie maanden gelden, achter gekomen dat mijn vrouw zes maanden lang een relatie heeft gehad met een ander. Ze is verliefd geworden, maar zegt alleen gezoend te hebben met hem. Ze wil bij mij blijven en houdt nog heel veel van me, daar ben ik nu ook wel van overtuigd. Ik voelde het eigenlijk wel aankomen, ze heeft al een paar keer het onderwerp open relatie aangekaart in die periode. In eerste instantie hebben we hier een discussie over gehad, maar ik heb voorlopig nee gezegd. Nu blijkt dus dat ze toen al een relatie had met hem. Verder speelt mee dat ik juist in die periode erg veel weg was. Ik ben eigenlijk maar twee keer drie weken thuis geweest in zeven maanden tijd. Waarvan we helaas twee weken ruzie hebben gehad over iets heel anders. Echter juist hij heeft hierover een voor mij erg negatieve opmerking gemaakt. Gek maar ik ken hem niet, maar weet wie het is, zijn bedrijf werkt voor ons, maar dus pas sinds ik weg ben.
Nog iets wat meespeelt is dat mijn vrouw juist die periode anti-depressiva is gaan slikken. We hebben hierover, nadat ik wat bot reageerde, veel gepraat via mail en chat. En zagen beiden in dat er iets aan onze relatie moest veranderen; meer vrolijkheid in het leven.
Ik voel mij nog steeds verraden. Moeilijk vind ik het ook dat ik nu weer weg ben van huis voor 10 weken en dat juist dan hij weer bij ons komt voor werk. Mij vrouw benadrukt dat de verliefdheid over is. Maar wil eigenlijk nog wel een open relatie.
Gekke in het hele verhaal is misschien dat ik het niet afstotend vind als mijn vrouw met een ander zou vrijen. Alleen daar verschillen we in; ik zie meer iets in toevallige ontmoetingen, zij juist niet maar meer in een soort vriend. Dat vind ik nu juist zo bedreigend. Bij deze vriend heb ik heel duidelijk gemerkt en gevoeld dat ik niet op de eerste plaats meer kwam. (zo ben ik er uiteindelijk achter gekomen, en door het haar rechtstreeks te vragen)
Onze seksuele relatie is zonder meer goed, en we zijn zelfs wat onderzoekend.
Soms denk ik dat een open relatie moet kunnen, en ja dan wil ik het ook allemaal weten. Maar, en dat is misschien egoïstisch, ik ben door mijn werk niet in de gelegenheid om een ander tegen te komen. Er is voor mij dus een soort on-balans in deze. Maar in principe sta ik er niet geheel onwelwillend tegenover.
Vrij tegenstrijdige gevoelens dus nog. Moeilijk soms om er mee om te gaan, en ja jalousie is er ook. Ik ben ver weg, en zij is thuis met hem in de buurt.
B, wat een ontzettend eerlijk en persoonlijk beschreven verhaal. Ik waardeer je moed en weet uit eigen ervaring precies waar jullie zitten. Maar jullie doen het goed. Die worsteling waar jullie nu in zitten is heel intens, deze hoort er echter bij. Het gaat te ver om heel diep op je reactie in te gaan, toch wil ik er een paar punten uitlichten:
1. Je bent veel afwezig. Volgens mij is dat nooit een punt geweest, maar nu het vertrouwen zo beschadigd is, is het logisch dat het ongemakkelijk voelt. Zeker nu de ‘verleider’ weer in de buurt is. Het is belangrijk dat jij en je vrouw hier goede afspraken over maken, die nagekomen kunnen worden. Het herstellen van het vertrouwen en de veiligheid tussen jullie is een eerste prioriteit. Zoek hiervoor eventueel hulp.
2. Een minnaar of minnares hoort een verrijking te zijn in jullie relatie. Geen bedreiging. Een minnaar of minnares die de vaste partner niet accepteert, zal een stressfactor zijn binnen de relatie. Een minnaar of minnares waarvan je voelt, dat die vriendelijk, geïnteresseerd en open ten opzichte van je staat, zal juist bijdragen aan de veiligheid en daarmee ook aan de groei binnen je relatie. Volgens mij ben jij in staat om goed te voelen en vrouwen doen dit van nature al makkelijker, gebruik dit gevoel ook.
3. Egoïsme, jaloezie en andere ‘kinderachtige’ gevoelens zijn van harte welkom. Ze geven precies de grens aan, tot hoever je kan geven, maar ook waar het geven ophoudt. Voel je daar dus niet schuldig over. Luister er naar. Je zal merken dat als je deze gevoelens als serieus neemt, met de loop van de tijd, je grenzen vanzelf verschuiven, waardoor je meer kan geven.
4. Blijf praten, mailen en chatten, maar schrijf elkaar ook eens een brief. Je zal merken dat hier een hele andere dimensie aan zit.
5. Wees lief en zorg voor elkaar. Je vrouw zal zeer waarschijnlijk te maken hebben met schuldgevoelens en haar uiterste best doen om het weer goed te maken. Jij hebt te maken met het gevoel van verraad. Spreek je allebei uit als je het moeilijk hebt, geef aan wat je nodig hebt van de ander om je zorg weg te nemen en laat je troosten door elkaar.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Dank je wel voor je reactie.
ook bij ons ging het zo . maar ik ga niet met een ander ik heb aan mijn vrouw genoeg, maar is prima zo
Dapper. En dank je wel voor je reactie.
Wat jij schetst komt meer voor dan je zou verwachten. Vooral bij mannen die al meer ervaringen in hun leven hebben opgedaan, beter weten wat ze wel en niet willen (en die vaak ook ouder zijn dan hun partner.)
Twee weken geleden ben ik te weten gekomen dat mijn vrouw een affaire heeft met een andere man. We zijn al 15 jaar samen, 10 jaar getrouwd. Die affaire duurt al drie maanden. De emotionele schok is bijna niet te beschrijven. En dan begin je op internet veel te lezen over affaires, hoe er mee om te gaan. En dan kom je ook op het punt van open relaties, hoe daar mee om te gaan. Want mijn vrouw zit uiteraard nog in volle verliefdheid met die andere man en wil helemaal niet kiezen tussen hem en mij. Ze kan haar ook niet voorstellen om bij hem in te wonen… Ze wil dus geen keuze maken en beide mannen behouden.. de andere man voor de lust, mij voor de liefde en zekerheid.. En dan word ik voor een blok gezet. Hoe ga je daar mee om. Ik ben blij om jouw artikel te lezen. Ik heb net hetzelfde, mijn vrouw was mijn eerste liefde. Ook ik stel mij de vraag of ik ook een affaire zou kunnen opstarten, kan ik een andere vrouw versieren? Gaan we echt de stap kunnen maken naar een open affaire. Wat met de jaloezie? Dus er zal nog veel gepraat moeten worden over dit. En ik denk dat een open relatie wel kan werken, als beiden een affaire hebben. Als ik geen andere vrouw kan vinden, dan zal het sowiezo moeilijk te aanvaarden zijn.
Ik wou dat we nooit voor deze situatie stonden, maar dit is misschien dan een nieuwe stap (groei) in onze relatie. Ik wil ze niet kwijt, we passen ontzettend goed samen.
Zoals het zo mooi is gezegd, lust en liefde. Lust buitenshuis, liefde thuis.
David, wat een persoonlijk verhaal. Dank je wel. Lees mijn blogs. Veel onderwerpen die je hierboven beschrijft, heb ik over geschreven. Ik verwacht dat ze je zullen helpen.
Jullie hebben een goede band, dat is het belangrijkste. Die zal jullie er zeker doorheen trekken, als jullie je allebei blijven inzetten voor jullie relatie. Vreemdgaan veroorzaakt een trauma, maar het kan ook tot een hechtere band leiden als jullie er doorheen komen. Zeker bij stellen die een goede relatie hebben. Zoek hulp als je merkt dat jullie vastlopen.
En jullie zullen nu allemaal nieuwe en spannende dingen doen. Ik ben heel benieuwd hoe jullie relatie verder gaat verlopen. Heel veel sterkte en succes.
ook weer volledig herkenbaar.
wij zitten nog maar in de beginfase, 2 weken, op vraag van mijn vrouw.
waar ik me vooral zorgen over maak (zoals over zoveel dingen die met een polyamoureuze relatie te maken hebben) is of ik er ooit goed zal mee kunnen omgaan.
het gedacht dat mijn vrouw intiem is met een ander treft me diep.
mijn vrouw (en ook onze relatietherapeute) vragen me regelmatig: vanwaar komt dit gevoel, die pijn ? Ik kan het niet echt verwoorden (terwijl, ik denk, de meerderheid van partners in dgl geval dit zal voelen)
kan iemand mij helpen dit precies te verwoorden?
dank
Joris
Mooi beschreven, kan me, als monogame man, de gevoelens helemaal voorstellen. Wat een achtbaan aan gevoelens, twijfels en een gevoel van onmannelijkheid moet het zijn geweest.
Dank voor je tweet en dit duidelijk verwoord proces Reejay. Het is niet makkelijk om -hoe je het ook wendt of keert- nog steeds een taboe te beschrijven . De blog van je man vind ik een fraaie aanvulling op de jouwe en zou wel vaker in je blogs kunnen terugkeren (participatie) Van beide kanten jullie open relatie beschreven geeft een meerwaarde (is uiteraard mijn persoonlijke mening) Mooi ook om te lezen dat je man in het begin nogal moeite had met jouw eerste stappen en initiatieven in deze materie en er nogal mee heeft geworsteld. Geen machogedrag daarna en met veel praten en af en toe een meningsverschil toch het avontuur aangegaan. Respect voor jullie keuze en het geeft nu eens een heel ander beeld dan de soms platte reacties die je hoort of leest over deze vorm van relatie. Leuk ook dat je al reacties binnen hebt die jullie relatie herkenbaar vinden. Lees graag je volgende blog en hopelijk kunnen jullie ooit nog eens uit de anonimiteit treden voor jullie tachtig zijn. Groet
Wat een prachtig artikel! En zo herkenbaar… wat heb je mooi de verschillende emoties onder elkaar gezet. Ik heb ook een vrije relatie en al deze gevoelens komen langs. Communiceren is belangrijk, en minstens zo belangrijk de openheid om in jezelf te durven kijken. Ik heb ook wat ervaringen nodig gehad om uit het bevestiging zoeken te komen. Voor nu weet ik dat ik niet anders wil dan samen zijn met mensen die net zo open zijn en bereid tot zelfreflectie en volledig open communicatie als ik. En die zijn er. Wat is dat genieten!
Dit is een artikel dat ik schreef over de uitdagingen van een open relatie (en de weg naar vrijheid): http://www.wilriekeuiterweerd.com/the-challenges-in-open-relationships-or-the-road-to-ultimate-freedom/
Ik heb niets met open relaties, maar het kan voorkomen zoals hierboven, heel mooi beschreven. Veel respect, voor de manier waarop er hier mee om is gegaan en eigenlijk met vallen en opstaan, toch goed is gekomen. Knap werk.
Wat leuk om de andere kant van het verhaal te horen! Jullie boffen maar met elkaar 🙂
Heel herkenbaar en eindelijk “mijn kant”van het verhaal.
Valt niet altijd mee hè! :-))
Zoek hulp als je merkt dat jullie vastlopen. Mensen die dit jaar op mijn blog reageren, hebben sowieso recht op een gratis consult bij mij. Kun je opnemen wanneer je wil.
Ik zit hier middenin. Wij houden verschrikkelijk veel elkaar, ontmoetten elkaar zo’n 11 jaar geleden nadat we beiden al 1 of meer relaties hadden gehad, pijn en verdriet hadden meegemaakt. Alles leek goed te gaan. Zij miste echter de laatste tijd de spanning en ging op zoek. Zonder dat ik iets wist van dit gemis. Enige tijd geleden was ze eerlijk tegen me. Mijn gevoelens daarover zijn tegenstrijdig: Ik voel me verraden en tegelijkertijd waardeer ik haar moed om het me te vertellen. Ze vindt het erg wat ze voor me heeft achter gehouden, maar wil er meer door, het lijkt wel tegen elke prijs. Eigenlijk wil ik dit niet. Ik heb hier niet om gevraagd. Ook wil ik haar niet kwijt. Ook wil ik mijzelf en mijn gevoel van eigenwaarde niet verliezen. Ik wil haar niet voor de keuze stellen, want ik heb het gevoel dat ik haar op twee manieren kwijt kan raken: volledig, wanneer ik de consequenties verbind aan het idee, dat ik dit niet kan verdragen of emotioneel, wanneer ze onderdruk zou stoppen met dat en.
Op dit moment voelt het als kwaad dat al is geschied. De beelden van haar met een ander dringen zich op, of ik wil of niet, vooral als ze bij hem is, maar ook op momenten dat wij samen zijn.
Kon ik maar genieten, zoals zij. Ik heb me ook al georiënteerd op een site om vrouwen te ontmoeten, maar dit geeft me zo’n wezensvreemd gevoel. Zou dit ooit bij mij kunnen passen en is het geen geforceerde compensatie voor het rouwproces waarin ik nu eigenlijk zit?
Misschien moet ik het de tijd geven en komt het goed. Misschien, gun ik me, als de rut in me is neergedaald, de vrijheid en de ruimte om te doen wat zij ook doet en kan ik genieten naast, maar voor alles ook in mijn relatie. Ik wil haar niet verliezen nu
Ik zit in een relatie waarin mijn vriendin zich voelt aangetrokken tot een collega, maar mij absoluut niet kwijt wilt. Nu stelde ze afgelopen week dus een open relatie voor, en ik weet gewoon niet hoe ik ermee moet omgaan. Enerzijds wil ik het een kans geven, maar als ik enkel al inbeeld dat ze met een ander is begint mijn bloed te koken. Angsten van wat nou als hij beter is, wat nou als ze serieuzer met hem wordt dan alleen lust en intimiteit maken het moeilijk voor me eraan te wennen. Ik heb gezegd dat het een transformatie periode nu voor mij is omdat ik niet 1 2 3 van monogame naar vrije relatie kan gaan. Vandaag is ze met die collega een dagje weggeweest en kwam vrolijker en liefdevolle terug dan de laatste tijd. Ze vertelde me dat ze er achter kwam door de dag door te brengen dat ze helemaal niks van hem moet. We hadden wel afspraken gemaakt dat zolang ik nog niet weet hoe ik me onder een open relatie voel, we beide nog niet intiem gaan zijn met een ander. Is mijn angst zoals eerder beschreven normaal?? Zij geeft aan dat als we deze vorm van relatie aanhouden we samen heel oud kunnen worden omdat zij denkt dat onze relatie er alleen maar beter van wordt…..zijn er meerdere mannen die hier in het begin tegen aan liepen?
Groetjes
Leo
Leo, zoals je waarschijnlijk doorhebt, mijn man en ik kennen deze situatie. Een ander naast de relatie hebben is ook spannend. Het kan zelfs onveilig voelen. Zeker met alle emoties die daarbij komen kijken. Je vriendin heeft in zoverre gelijk, dat als het je lukt om in zo’n situatie elkaar te vinden, het echt een verrijking en een verdieping is van je relatie. Dit is onze ervaring, van mijn man en mij, in elk geval wel. Of een open relatie ook een leven lang meegaat, weet ik echter niet. In de euforie van het moment kan het misschien zo voelen, maar ik ken geen open relaties (waarbij beide partners een lover en kinderen hebben) die langer dan 7 jaar duren. Misschien hebben (monogame) relaties gewoon rommelige fases en is de echte uitdaging hoe we daarmee omgaan.
Je kan altijd een afspraak met mij maken, als jullie erover willen praten.
Hi Leo,
Ja, je verhaal is herkenbaar. Het is ook nu een kwestie of jij het je vouw gunt deze liefde voor een andere man en dat ze ook met hem kan vrijen.Geef haar de ruimte! Mijn advies.
Groeten Pierre
bedankt voor je advies Pierre,
ik neem het ter harte.
zit in een gelijkaardige situatie
ik heb haar de ruimte gegeven,
we zijn nog maar 2 weken ver, het is waarsch. normaal dat ik het er wel nog heel moeilijk mee heb.
ik heb me vandaag voorgenomen me meer te focussen op het feit dat ze nu gelukkiger is, ipv enkel dat idee van haar en hij samen, intiem, telkens opnieuw toe te laten.
Joris
Heel mooi verwoord, en ook zeker heel herkenbaar.
Ruim 2 jaar terug begon onze ‘open’ relatie ook zo.
Het blijft hard werken, maar je krijgt er samen iets heel moois en bijzonders voor terug.
Dank voor je openheid in het delen!
Goed om te horen!
De moeder van een vriendin van mij zei eens, dat het in een relatie niet alleen om geluk draait, maar ook om groei.